To 2016 ήταν (και χρησιμοποιώ χρόνο Αόριστο γιατί θεωρώ ότι έχει ήδη ξεκουμπιστεί ) μια χρονιά ,που ο δρεπανιφόρος κύριος με τα μαύρα , θέρισε κυριολεκτικά πολύ κόσμο .....
Δεν θέλω να γίνω κουραστικός ,παραθέτοντας ξανά τη μεγάλη (and still growing) λίστα με τους μακαρίτες , αφού πάνω κάτω, είναι λίγο έως πολύ , γνωστή στους περισσότερους .....
Οι απώλειες ωστόσο , του μακροβιότερου και πιο αγαπητού , παγκοσμίως ,μονάρχη Bhymibol Adulyadej και του Georgios Kyriacos Panayiotou , ήταν σίγουρα αυτές που με λύπησαν περισσότερο , για διαφορετικούς λόγους εννοείται η καθεμία.
O πρώτος , όντας η προσωποποίηση της ευγένειας ,της διορατικότητας ,της εργατικότητας και της μετριοφροσύνης , κατάφερε χωρίς κανένα απολύτως σχέδιο στο μυαλό του , να πετύχει το σχεδόν ακατόρθωτο....
Να ενώσει , δηλαδή έναν κατά βάση άναρχο λαό , να οργανώσει κοινωνικές δομές και να μετατρέψει ένα μεγάλο κομμάτι της οκνηρίας σε δημιουργική σαφήνεια ....κι όχι σε ασάφεια που είναι το συνώνυμο του "τίποτα" ....
Ο δεύτερος , απλά έγραψε το "Faith"....δηλ. ένα απ'τα πιο εμπνευσμένα και καλλιτεχνικά πληρέστερα debut albums όλων των εποχών και όχι μόνο....
Η τεράστια εμπορική επιτυχία του δίσκου , τα Νο1 , τα charts και το Rolling Stone , είναι πολύ "λίγα" στην συγκεκριμένη περίπτωση ,για να αποδώσουν στο ελάχιστο , το μεγαλείο και τη σπουδαιότητα του .
Γι αυτό και δεν θ'αναφερθώ καθόλου σ'αυτό το post σε νούμερα , θέσεις και πωλήσεις....(τέτοια στοιχεία θα ταίριαζαν καλύτερα αν το αντικείμενο ,ήταν το "Thriller " του M.J ή το "Joshua Tree" των U2)
Εδώ μιλάμε για την απόλυτη επανάσταση του 1987 !
Μια "πίστη", που ξεκινάει σαν σε κηδεία , με τη ισχνή μελωδία του "Freedom" των Wham , ν'ακούγεται από ένα παλιό εκκλησιαστικό όργανο , χωρίς τίποτα να προμηνύει τον κυριολεκτικό "χαμό" που θ'ακολουθήσει....
Pop, Rock , R'n'B , Electro,Funk,Soul & Gospel είναι οι βασικοί πυλώνες που στηρίζουν το τεράστιο αυτό μουσικό ΕΡΓΟ , που θα μπορούσε άνετα, ν'ανέβει σαν μουσική Όπερα κάποια στιγμή και να σταθεί επάξια , δίπλα σε αντίστοιχα έργα των Queen και των Who .
Στίχοι , μουσική, εκτέλεση και παραγωγή , όλα από τον George Michael , εκτός από το "Look At Your Hands " , το οποίο συνυπογράφει ο D.Austin.
Δεν είναι μόνο ότι σχεδόν όλα τα singles που βγήκαν από κει μέσα , είναι αριστουργήματα, ούτε ότι ήταν κάτι τόσο πρωτοποριακό για την εποχή και τόσο πολύ μπροστά σε μουσική αντίληψη και εκτέλεση.
Είναι ότι αυτός ο δίσκος, έχει πολύ ....μα πάρα πολύ ψυχή μέσα του και "σηκώνει" εκατοντάδες ακροάσεις , με κάθε φορά να είναι διαφορετική.... κι αυτό είναι τόσο σπάνιο.
Θυμάμαι ότι, όταν πριν από 29 περίπου χρόνια ,πρωτοείδα το video clip του "I Want Your Sex" , μου έκανε τεράστια εντύπωση ο κώλος της τύπισσας με τις ζαρτιέρες που περπατούσε προκλητικά "κουνώντας τα γοφία της "...
Μου πήρε πολύ καιρό (σχεδόν 3 δεκαετίες & a lot of water under the bridge ...) για να καταλάβω , ότι το "I Want Your Sex " δεν ήταν τελικά αυτό που έβλεπα,ένιωθα ή άκουγα τότε ....
Άργησα πολύ να κατανοήσω, την σπουδαιότητα του "Father Figure", τη γενναιότητα του "One More Try" και την ιερή κυνικότητα του "Hand To Mouth".
Το "Faith" ,το έχω συνδέσει εννοιολογικά με την ελευθερία και ημερολογιακά με τα τέλη του Ιούνη...
Εθιστικά όμορφες μυρωδιές, που σε μένα τουλάχιστον, θα λειτουργούν μέχρι να πεθάνω εντελώς αφροδισιακά, με το όποιο κόστος....
" i believe in the gods of America
i believe in the land of the free
but no one told me ,
that the gods believe in nothing..."
