Σάββατο 30 Νοεμβρίου 2013

The Music Of Life (let the countdown begin and the bells ring...)





Σε λιγότερο από 24 ώρες , ξεκινάει η αντίστροφη μέτρηση με τα καλύτερα album της χρονιάς που φεύγει. Ο Depecher, έφτασε σ'έναν απ'τους πιο επιβλητικούς, βουδιστικούς ναούς παγκοσμίως κι εντυπωσιασμένος απ'τον χρυσό , την ομορφιά και το "μέγεθος" , χτυπάει τις καμπάνες ,που σημαίνουν την έναρξη του φετινού countdown.
 Όπως κάθε χρόνο , έτσι και φέτος, θα ψηφίσω εντελώς παρορμητικά , συναισθηματικά και με μοναδικό γνώμονα τα δικά μου γούστα και προτιμήσεις , που δεν σταματούν να μ'εντυπωσιάζουν και κάποιες φορές να με τρομάζουν. Δεν μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα αλλά ούτε κι απογοητεύτηκα με τους δίσκους του 2013. Πολλές "παλιές καραβάνες" επανεμφανίστηκαν με αξιοπρέπεια , ο hardcore ηλεκτρισμός ,εκτός από τους προφανείς λόγους ύπαρξής του, απέκτησε ενίοτε νόημα και μελωδία ,το ακαταλαβίστικα κουραστικό avant-garde mania κάποιων, μου φάνηκε αρκετά πιο προσιτό,κοντινό και ουμανιστικό, ενώ κάποιες σχεδόν χρεοκοπημένες "ορχήστρες" , βρήκαν συμπαραστάτες σε ορκισμένους τραγουδοποιούς ή σε themes από ακυκλοφόρητα soundtracks ,και η αλήθεια έλαμψε σε πολλές των περιπτώσεων.
 Η αλήθεια και η μουσική , έχουν πολλά κοινά και είναι σχεδόν συνυφασμένες με την ίδια τη ζωή , αφού ζωή χωρίς έστω κάποια ψήγματα αλήθειας δεν υπάρχει , ενώ ποτέ και κανένας δεν έκανε σπουδαία μουσική χωρίς να είναι αληθινός , όσο επώδυνο κι αν αποδεικνύεται τελικά κάτι τέτοιο.
Ο Cerrone  , η δικιά μου , εντελώς νέα προσωπική εμμονή , περιγράφει πιο κάτω τη "μουσική της ζωής" , δανειζόμενος (τουλάχιστον έτσι πιστεύω εγώ...) λίγο απ'την γοητεία του φοβερού παραγωγού Τom Moulton και της  απίστευτης έμπνευσης που είχε στην διασκευή , του La Vie En Rose με την Grace Jones , που είχε προηγηθεί ένα  χρόνο νωρίτερα .
Εξάλλου,ένα  "χρυσό άγγιγμα" του Βούδα , είναι πάντα ευπρόσδεκτο...
Stay tuned.

Κυριακή 17 Νοεμβρίου 2013

Acapulco Nights - G.J. Lunghi



Δύο εβδομάδες πριν ξεκινήσει  το παραδοσιακό countdown με τα καλύτερα albums της χρονιάς και τα υδραυλικά του σπιτιού μου με παιδεύουν σε τέτοιο  βαθμό , που με κάνουν ακόμα και να σκέφτομαι το ενδεχόμενο της μετακόμισης.
Αυτό βέβαια μάλλον είναι κάτι που θα μείνει μόνο στη σκέψη , αφού συνδέομαι πολύ συναισθηματικά με το συγκεκριμένο "shelter" και δεν σκοπεύω να το εγκαταλείψω  τόσο εύκολα  , τουλάχιστον όσο η φτηνή σκεπή του παραμένει στη θέση της.
Εξάλλου , η μυρωδιά της άνοιξης από 'δω μέσα , είναι κάτι το ανεπανάληπτο, δεν ανταλλάσσεται  με καμία  αυτόνομη θέρμανση ή την θεωρητική "ασφάλεια" κάποιου κοινού διαμερίσματος και γι'αυτό είμαι αποφασισμένος να κάνω υπομονή , όπως κάθε χρόνο για 5 ακόμα μήνες.
Σκεφτόμουν χτες , πως κάποια στιγμή θα πρέπει να κάνω ένα αφιέρωμα σε "ατάκες" κρυμμένες σε τραγούδια , που μου προκαλούν ρίγη συγκίνησης και ανατριχίλα .
Ακούω μανιωδώς τις τελευταίες μέρες το Italo Disco , "Acapulco Nights" των G.J. Lunghi , και το ρεφρέν "I never can say goodbye , 'cause you are my music  - I never can say goodbye 'cause you are my feelings" θα ήταν σίγουρα μέσα στο Top 10 αυτής της κατηγορίας .
Απλό σαν ψωμοτύρι , χιλιοειπωμένο ,ταλαιπωρημένο, σχεδόν παιδικό , αλλά τόσο υστερικά δυνατό ρε γαμώτο.
Είναι απορίας άξιον , πως μία τόσο cliche  φράση , μπορεί αν χρησιμοποιηθεί κατάλληλα , να ισοπεδώσει πολλά βαθυστόχαστα επιχειρήματα και να ερμηνεύσει τόσο εύκολα, πολλά φαινόμενα  που έχουμε την τάση να προσπαθούμε να τα εξηγούμε πάντα , με τους λάθος τρόπους .
Ο "παράδεισος" , δεν φτιάχτηκε γι'αυτούς που απλά μπορούν να φτάσουν εκεί και να τον απολαύσουν, αλλά κυρίως γι'αυτούς που έχουν τ'αρχίδια να τον εγκαταλείψουν,γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι με αυτή τους την απόφαση ,ξαναγυρίζουν πίσω στην "κόλαση"...
 Η προφορά μιας γλώσσας , πάντα θα υπολείπεται των tatτoos , γιατί θα κάνει πάντα την μικρότερη εντύπωση, με σαφώς μεγαλύτερη προσπάθεια.
 Άδικο , το γνωρίζω , αλλά πέρα για πέρα αληθινό.
 Stay tuned για το Top 20 του 2013...
Εφτά χρόνια φαγούρας δεν είναι και λίγα.
Ο Μaster Gone4sure ,ένας απ'τους 3 ανθρώπους που μου κατέστρεψαν κυριολεκτικά την ζωή ,  έχει ήδη δώσει το σύνθημα.