Παρασκευή 22 Απριλίου 2011

L'Apocalypse

Mπορεί να μην είναι κλασσική μουσική, γιατί τελευταία στιγμή, άλλαξα γνώμη(ως συνήθως) αλλά είναι ένα ορχηστρικό masterpiece, κάποιου "δικού" μας, πολύ μεγάλου συνθέτη, που δυστυχώς ποτέ μας δεν τιμήσαμε ως χώρα, στο βαθμό που έπρεπε, ούτε εκμεταλλευτήκαμε πολιτιστικά(με την καλή έννοια) την μουσική ιδιοφυία του, προκειμένου να παράγουμε και να εξάγουμε πραγματικά αληθινό, πολιτισμό.

Τετάρτη 20 Απριλίου 2011

Η Καλύτερη Χορωδία EVER !

















Tο κόλλημα που έχω με το "State Of Independence", ειδικά στη διασκευή που έκανε η Donna Summer, ένα μόλις χρόνο μετά την κυκλοφορία της original εκτέλεσης, των Anderson/Papathanasiou, είναι γνωστό σε όλους όσους παρακολουθούν το άθλιο αυτό blog.
Eιδικά κάθε χρόνο, αυτή την περίοδο, με πιάνει μια μανία μ'αυτό το τραγούδι, για λόγους που κι εγώ ο ίδιος αδυνατώ να αντιληφθώ.
Τελοσπάντων, δέχομαι στωϊκά το κάλεσμα της φύσης(γιατί έχω τελικά πεισθεί, πως περί αυτού πρόκειται...) και συνεχίζω.
Στο θέμα μας:
H χορωδία που συνόδευε τη Donna Summer, σ'αυτό το αριστούργημα, υπό το άγρυπνο πάντα βλέμμα και τις αναλυτικές οδηγίες του τελειομανή Quincy, δεν ήταν μια απλή χορωδία....
Ο σπουδαιότερος μαύρος καλλιτέχνης όλων των εποχών, δηλ. ο Stevie Wonder, o Μichael Jackson, η φοβερή και τρομερή Dionne Warwick, ο Lionel RichieBrenda Russell, o εξαιρετικός vocal-ίστας James Ingram, o Kenny Loggins, o Christopher Cross κι ο Michael McDonald, ήταν εκεί, πριν συμβεί το "We Are The World" που ακολούθησε αργότερα, με την προσθήκη ακόμα περισσότερων μεγάλων καλλιτεχνών.
Ομολογώ πως δεν είχα γνώση επί του θέματος, και το ανακάλυψα σχεδόν τυχαία σε μια συλλογή της D.Summer, διαβάζοντας τα credits.
Το εντυπωσιακό, όπως μπορείτε να δείτε και στο βίντεο που παίζει πιο κάτω, είναι η απλότητα που διέπει τον τρόπο που ο Quincy καθοδηγεί τις ΤΕΡΑΣΤΙΕΣ αυτές ΦΙΡΜΕΣ, αλλά και η αντίδραση των συγκεκριμένων καλλιτεχνών στις όποιες παρατηρήσεις του, που θυμίζουν περισσότερο παιδιά που μαζεύτηκαν σε κάποια εκκλησία να κάνουν πρόβα στα gospel της Κυριακής, παρά ντίβες που πουλάνε εκατομμύρια δίσκους παγκοσμίως και τρώνε με χρυσά κουτάλια.
Δείτε το βίντεο, και θα καταλάβετε τί εννοώ....
Εν κατακλείδι:
Nαι ! Αυτή είναι η σπουδαιότερη χορωδία όλων των εποχών !
Αυτή η χορωδία έδωσε ουσιαστικά την ιδέα για τη "μάζωξη" του "We Are The World", με τη διαφορά ότι το "State Of Independence" είναι ένα πολύ πιο δύσκολο τραγούδι, με πολύ μεγαλύτερες απαιτήσεις, και στα φωνητικά δεν ξεχωρίζει κανένας.
Απλώς νιώθεις, ότι αυτό που ακούς να σιγοντάρει τη D.Summer, δεν είναι καθόλου συνηθισμένο και μάλλον έξω απ'τα ανθρώπινα....
"Shablamidi shablamida , shablamidi shablamida..." ξανά και ξανά...
Δύο σχεδόν αστείες λέξεις, που επαναλαμβάνονται μεταλλάσοντας έναν εκνευριστικό γλωσσοδέτη, σ'ένα απογειωτικό ύμνο κάθαρσης.
Γι'αυτό είναι τόσο σπουδαία η δουλειά του Quincy Jones, και γι'αυτό η χορωδία του "State Of Independence", είναι μακράν η καλύτερη όλων των εποχών !
Καλό Πάσχα σε όλους.
Την Μ.Παρασκευή, παραδοσιακά, στο blog θα υπάρχει κλασσική μουσική.

Κυριακή 17 Απριλίου 2011

Robbie Robertson - Somewhere Down The Crazy River













Με αφορμή την εντυπωσιακή του επιστροφή, ύστερα από 13 ολόκληρα χρόνια, και την κυκλοφορία του 5ου προσωπικού του album, με τίτλο"How To Become Clairvoyant", νομίζω πως αξίζει να πούμε μερικά λόγια για το "φαινόμενο", Robbie Robertson.
Καναδός, γεννημένος το 1943 στο Ontario, έκανε τα πρώτα του μουσικά βήματα, δίπλα στον σπουδαίο Ronnie Hawkins, και τους Hawks, το group δηλαδή που λίγα χρόνια αργότερα, θα στελέχωνε τους περίφημους The Band.
O Dylan, είχε κάποτε δηλώσει,πως "η μαθηματική κιθαριστική ιδιοφυία του Robbie, και ο τρόπος που τη χειρίζεται, τον κάνει τον μοναδικό ίσως κιθαρίστα, που δεν μου σπάει τα νεύρα ...". Παρ'όλες όμως τις περιοδείες με τον Dylan, και συνεργασίες σε album όπως το "Blonde On Blonde"(1966), η μεγάλη Παναμερικανική αναγνώριση, θα έρθει λίγο αργότερα, με την κυκλοφορία των δύο πρώτων l.p των The Band, "Music from Big Pink"(1968) και "The Band"(1969).
To 1976,και ύστερα από πολυετές, κουραστικό και ψυχοφθόρο touring, η "Μπάντα" άρχιζε να διαλύεται, και το 1978, ήταν η τελευταία φορά που βρίσκονται όλοι μαζί, παρέα με τους διάσημους φίλους τους, στην ταινία του Scorsese, "The Last Walz". (όνομα και πράγμα...)

Από'κει και μετά, αρχίζουν τα κολλητηλίκια με τον Scorsese, παραγωγές,soundtracks,scores, ακόμα και music supervising.(βλέπε Shutter Island)

Aυτό που θα ήθελα να συμπληρώσω εγώ για το Robbie, πέραν του εντυπωσιακού βιογραφικού του, που είναι αδύνατον να συμπτιχθεί σε 2-3 παραγράφους, είναι πως αντιπροσωπεύει σε μεγάλο βαθμό, αυτό ακριβώς που μ'αρέσει ν'ακούω, απ'τη συγκεκριμένη πλευρά του Ατλαντικού. Καθαρόαιμο αμερικάνικο Rock, παραδοσιακό, αλλά σε καμία περίπτωση πουριτανικό,αεράτο,περήφανο, άνετο κι αβίαστο.

Πιο κάτω, παίζει η μεγαλύτερη επιτυχία της solo καριέρας του, απ'το ντεμπούτο album του 1987, με τίτλο "Robbie Robertson", σε συμπαραγωγή με τον Daniel Lanois(ωραία πράγματα έβγαζε τότε η Geffen ! !) Θα επανέλθω σίγουρα, με Robbie, αφού το "How To Become A Clairvoyant", κάτι μου λέει πως θα είναι και στη λίστα με τα 20 καλύτερα της χρονιάς....

Το επόμενο post, θα αναρτηθεί μέσα στη Μ.Εβδομάδα, και θα έχει σαν θέμα την καλύτερη χορωδία ΌΛΩΝ ΤΩΝ ΕΠΟΧΏΝ, που έχει ακουστεί σε pop/rock τραγούδι, από καταβολής Rock'n'Roll.

Υ.Γ: Bon Voyage, στο Ν.Παπάζογλου..

Σάββατο 9 Απριλίου 2011

Βroken Social Scene - H O T E L

To τρίτο l.p της πιο εντυπωσιακής μουσικής κολλεκτίβας των 00s, το βασανίζω κανονικά,καθημερινά και αδειάλλειπτα, εδώ και 2 περίπου εβδομάδες, και μου φαίνεται πως είναι απ'τους δίσκους που δεν ξεζουμίζονται με τίποτα! Το αγόρασα βέβαια με μία σχετική καθυστέρηση 5+ χρόνων από την επίσημη κυκλοφορία του, αλλά την όλη φάση της αργοπορίας και του λάθος timing, την κουβαλάω πλέον στο αίμα μου. Τώρα, κατά πόσο η έννοια του timing, μπορεί ν'αγγίξει το mood των Broken Social Scene, αυτό είναι ένα άλλο θέμα. Γενικά πρέπει ν'ασχοληθείς μαζί τους, για να πάρεις.(αν τελικά πάρεις κάτι...) Νόμίζω πως οι συγκεκριμένοι Καναδοί, που αν ήθελαν παράλληλα με το group να στήσουν και μια κανονική ομάδα ποδοσφαίρου με αναπληρωματικούς, δεν θα είχαν κανένα απολύτως πρόβλημα(αφού τα μέλη του συγκροτήματος, είναι κάτι λιγότερο από 20 ! !), αποτελούν μια κατηγορία μόνοι τους. Μου βγάζουν μια βεβαιότητα, ότι αποφεύγουν την "ξεπέτα" όπως ο διάολος το λιβάνι, και ότι το τελικό αλτρουϊστικό ηχητικό αποτέλεσμα που φτάνει στ'αφτιά μου, έχει περάσει από 40 κύματα.(αυτό το τελευταίο, συνήθως με κουράζει, αλλά εδώ μάλλον μου εξάπτει την περιέργεια...) Δεν έπληξα στιγμή. Δεν βαρέθηκα καθόλου. Απλώς, ήταν απ'τις ελάχιστες φορές στη ζωή μου, που δε μου άρεσε τόσο,που ήμουν μόνος.(τη συγκεκριμένη στιγμή εννοώ...γιατί μετά από λίγο ξανάρθα στα ίσα μου) Μάλλον φταίνε οι επανειλημμένες ακροάσεις του "Hotel", που θυμίζει φρικτά προς το τέλος το "Οne Evening" της Feist, με το οποίο έχω θέμα... Δύσκολος μήνας ο Απρίλης.