Τετάρτη 26 Ιανουαρίου 2011

Snobbery & Decay


Oι ACT, ήταν ένα ντουέτο, που αποτελούνταν από τον Βρετανό μουσικό-συνθέτη Τhomas Leer, που ήδη είχε στην πλάτη του ένα σεβαστό αριθμό προσωπικών albums χωρίς όμως κάποια ιδιαίτερη επιτυχία, και τη Γερμανίδα Claudia Brucken, που μετά τη διάλυση των Propaganda, στηρίχτηκε στις πλάτες του τότε συζύγου της και ιδρυτικού στελέχους της ΖΤΤ records, Paul Morley, ψάχνοντας ένα αποκούμπι.
Το 1987, οι ACT, κυκλοφορούν το πιο επιτυχημένο τους single, "Snobbery & Decay", που λίγους μήνες αργότερα, θα συμπεριληφθεί στο ένα και μοναδικό album που κατάφεραν να ολοκληρώσουν, με τίτλο "Laughter,Tears & Rage".
Mου είναι εξαιρετικά δύσκολο να περιγράψω τα συναισθήματά μου για το συγκεκριμένο single.
Θα πω μόνο, ότι το ανακάλυψα τυχαία στη γαλάζια συλλογή της Island, και αυτό που μου συμβαίνει κάθε φορά που το ακούω,(δηλαδή καμιά δεκαριά φορές την ημέρα, εδώ και ένα μήνα!) ταιριάζει τρομακτικά, με το παγωμένο άγγιγμα του kinky ήλιου, των αλκυονύδων.
Mια απόλυτα στυλάτη, χρεωκοπία !
Σαμπάνια, πανάκριβο χαβιάρι και στυλιστικές σπατάλες με την υπογραφή του Calvin Klein.
Ο Μr. Hyde του Dr.Mabuse !
Παζολινικό σεξ, σε σαλόνια με χρυσά ανάκλιντρα, σιωπηλά χλιδάτοι θάνατοι σε πορφυρά σεντόνια και κολλαριστά χαρτονομίσματα σε καταστροφικές συναλλαγές που δεν "παίζουν" ρέστα !
Σνομπ ηλεκτρονική pop, με εντελώς decadance φυγόκεντρες δυνάμεις που σε παίρνουν και σε σηκώνουν !
Στο εξώφυλλο του single,οι χαρακτηριστικές μορφές των Quentin Crisp(συγγραφέας, αθεράπευτα επιδειξιομανής και gay icon των 70's στην Αγγλία) και Liberace(ένας απ'τους πιο ακριβοπληρωμένους πιανίστες-entertainer στην εικοσαετία '50-70 παγκοσμίως) έρχονται να συμπληρώσουν το παζλ, της πιο glamour κατάπτωσης, που έχει γνωρίσει ποτέ η popular μουσική.
Υποκλίνομαι κι ανατριχιάζω!

Κυριακή 16 Ιανουαρίου 2011

Mea Culpa



To μεγαλύτερό μου λάθος, όσον αφορά τη λίστα με τα καλύτερα της χρονιάς, είναι ότι άφησα απ'έξω το "My Beautiful Dark Twisted Fantasy".
To πέμπτο l.p του Kanye, θα έπρεπε να βρίσκεται τουλάχιστον μέσα στην πρώτη τριάδα, κάτι που έχω πλήρως συνειδητοποιήσει, εδώ και δέκα μέρες περίπου.
Τραγική παράλειψη εκ μέρους μου, που συνέβη μάλλον γιατί δεν άκουσα ολόκληρο το δίσκο μέσα στον Νοέμβριο.
Νομίζω πως είναι το μεγαλύτερο "φάουλ" στο οποίο έχει υποπέσει το άθλιο αυτό blog, στα 4 χρόνια που φτιάχνουμε τις λίστες με τα καλύτερα.
Ο δίσκος είναι ίσως η πιο ολοκληρωμένη και μεστή δουλειά, του Νο 1 καλλιτέχνη της δεκαετίας, που ξεκινώντας συνυπογράφoντας την παραγωγή του "Blueprint" με τον Jay-z, έφτασε να κατακτά τρόπους μουσικού εξπρεσιονισμού, που κανείς άλλος εως τώρα δεν τόλμησε να αγγίξει.
Για μένα, ο Kanye West, είναι ένας Μαύρος Πάνθηρας με baroque καταβολές.
Η μαύρη version του Brian Eno, το πρελούδιο του έγχρωμου Kubrick, το ιντερλούδιο του ασπρόμαυρου Hitchcock, η electro έκδοση μιας σονάτας του Ligeti και το κλειδί που ανοίγει το λουκέτο-περιδέραιο στο λαιμό του Sid Vicious.
Eυτυχώς που πρόλαβα κι αγόρασα το cd, με το banned cover.(φώτο)
Κάτι είναι κι αυτό.
Ελπίζω να μην ξανακάνω τέτοιο λάθος.

Δευτέρα 3 Ιανουαρίου 2011

The Film Of My Life


Το πρώτο post της χρονιάς .
Οουουουουουου......
Η μέρα, έχει ήδη αρχίζει να μεγαλώνει.
Ανεπαίσθητα, μπορεί να νομίζουμε, αλλά 2λεπτά τη μέρα, είναι 2 λεπτά.
Τελικά, αυτό που νομίζουμε ότι γίνεται, σπανίως συνάδει μ'αυτό που πραγματικά συμβαίνει, στο μέγεθος που συμβαίνει.
Κι αυτό που πραγματικά συμβαίνει, μπορεί να προσδιοριστεί με σχετική ακρίβεια, μόνο από ρολόγια,ζυγαριές,μεζούρες και πιεσόμετρα.
Ο άνθρωπος, αδυνατούσε πάντα να προσδιορίσει πράγματα και καταστάσεις, όχι γιατί δεν μπορούσε, αλλά γιατί πραγματικά δεν ήθελε.
Δεν υπάρχει χειρότερος κριτής, απ'αυτό που λέμε, "ανθρώπινο μάτι".
Βγάζει το άσπρο, κατάμαυρο και μετατρέπει την πίσσα σε πούπουλα.
Καμία εμπιστοσύνη λοιπόν στο POV.(point of view)
Ακόμα και στο πορνό, το POV, ήρθε ως ένα νέο επαναστατικό είδος(δήθεν HQ amateur) και τελικά κατέστρεψε τα πάντα, αφαιρώντας την ουσία του πραγματικού hardcore, αποβλακώνωντας εντελώς τον παραδοσιακό μαλάκα, και ισοπεδώνοντας μια για πάντα την αίσθηση του μεγέθους.(αυτό το τελευταίο νομίζω ήταν καταλυτικό χτύπημα....γιατί size DOES matter !)
Κάτι τέτοια σκέφτομαι ακούγοντας, το πολύ μπροστά για την εποχή του "The Original Soundtrack" των 10CC, ή προσθέτoντας κρέμα γάλακτος σ'ένα ταψάκι με ξαναζεσταμένα κανελόνια και 1 1/2 μισοκαμμένο μπιφτέκι από προχτές, με την ελπίδα να ορθοποδίσουν.
Από την άλλη, δεν μπορώ να μην σταθώ με δέος μπροστά στους αθεράπευτα ρομαντικούς(από άποψη) συνανθρώπους μου, που εξακολουθούν να πιστεύουν φανατικά πως το κρασί και το τζάκι, είναι καθαρά παρεϊστικά σπορ, υπερασπίζονται μέχρις εσχάτων τις ζεστές "φωλίτσες" της ορεινής Κορινθίας, και τσουγκρίζουν με χαμόγελο μέχρι τ'αυτιά τα ποτήρια τους σε ρεμπετάδικα.(υπάρχουν ακόμα αυτά ??)
Ωραίο πράγμα η αφοσίωση, ειδικά όταν ξυρίζεσαι μετά από έναν χορταστικό, 12άωρο ύπνο, γνωρίζοντας ότι στο σπίτι εξακολουθούν και υπάρχουν τσιρότα.
Ο Machete, ήταν τελικά swinger ?