Τρίτη 20 Δεκεμβρίου 2011

ΤHE BEST ALBUMS 2011 No1:Robbie Robertson-How To Become A Clairvoyant













Δεν υπάρχει λόγος ν'αρχίσω την πολυλογία, για κάποιον μουσικό, τόσο σπουδαίο, όσο ο Robbie Robertson.
Όσοι δεν τον γνωρίζετε,(μα γιατί ? ? ?) καλό θα ήταν ν'αφιερώσετε λίγο χρόνο...(ξεκλέψτε λίγο απ'τους My Morning Jacket & τους Αrcade Fire και δεν θα βγείτε ζημιωμένοι)
Το "How To Become A Clairvoyant", είναι για μένα ο πληρέστερος δίσκος της χρονιάς.
Ευχαριστώ και φέτος, όλους όσους τίμησαν το άθλιο αυτό blog, διαβάζοντας, ακούγοντας,σχολιάζοντας ή συμμετέχοντας απλά με την σκέψη σε κάποιο απ'τα posts του Countdown.
Θέλω επίσης να σημειώσω, ότι ο φετινός σχολιασμός της blogovision στο σχετικό blog, ήταν απολαυστικά καυστικός και χιουμοριστικά αιχμηρός.Μπράβο σας παιδιά και χαράς το κουράγιο και την υπομονή σας...
Συγγνώμη για τα τυχόν ορθογραφικά ή άλλα λάθη, αλλά τα κείμενα γράφτηκαν κάτω από μεγάλη πίεση χρόνου και "ανέβηκαν" όλα , (εκτός από ένα..)ύστερα από σχετικό προγραμματισμό, στη "1.01", τιμής ένεκεν , σ'ένα live που πριν από πολλά χρόνια μου άλλαξε εντελώς τη ζωή και τον τρόπο που ακούω μουσική.
Τhanks again...and again..

20.R.E.M-Collapse Into Now
19.Paul Simon - So Beautiful Or So What
18.T.V On The Radio-Nine Types Of Light
17.Tom Waits-Bad As Me
16.Magazine-No Thyself
15.Kate Bush-Director's Cut
14.James Blake-James Blake
13.Adele-21
12.Lykke Li-Wounded Rhymes
11.Arctic Monkeys-SuckIt And See
10.The Go!Team-Rolling Blackouts
9.Foo Fighters-Wasting Light
8.Atlas Sound-Parallax
7.Tapes'n'Tapes-Outside
6.The Kills-Blood Pressures
5.Fleet Foxes-Helplessness Blues
4.Jay-Z & Kanye West-Watch The Throne
3.PJ Harvey-Let England Shake
2.Danger Mouse & Daniele Luppi-Rome

Δευτέρα 19 Δεκεμβρίου 2011

ΤΗΕ ΒEST ALBUMS 2011 No 2 : Danger Mouse & Daniele Luppi - Rome













Τελευταία στιγμή άλλαξα γνώμη, κι από Νο 1, το κατεβάζω μια θέση,(χωρίς να ξέρω ακριβώς γιατί...) αν και προσωπικά δεν θεωρώ ότι έχει και μεγάλη σημασία , αφού και στα δύο πρώτα albums της λίστας μου, αφιέρωσα τις ίδιες "ακουστικές εργατοώρες" και ίσως αν η ψηφοφορία ξαναγινόταν μετά από ένα μήνα, η κατάταξη να ήταν διαφορετική.
Οι Τελευταίες Μέρες Της Πομπηίας , ενορχηστρωμένες με Ρωμαϊκό ταμπεραμέντο, Jack White,Norah Jones(στα πολύ καλά της) και πανέμορφα συνεχόμενα ιντερλούδια που συνθέτουν ένα απολαυστικά, μελαγχολικό score.
1 more to go...(master, σε καταριέμαι κάθε μέρα που με βάζεις και γράφω ολόκληρο το κατεβατό...με τη λίστα ! την έχω μάθει πια απ'έξω ! μπρρρ...)

20.R.E.M-Collapse Into Now
19.Paul Simon-So Beautiful Or So What
18.T.V On The Radio-Nine Types Of Light
17.Τοm Waits-bad As Me
16.Magazine-No Thyself
15.Kate Bush-Director's Cut
14.James Blake-James Blake
13.Adele-21
12.Lykke Li-Wounded Rhymes
11.Arctic Monkeys-Suck It And See
10.The Go! Team - Rolling Blackouts
9.Foo Fighters-Wasting Light
8.Atlas Sound- Parallax
7.Tapes'n'Tapes-Outside
6.The Kills-Blood Pressures
5.Fleet Foxes - Helplessness Blues
4.Jay-Z & Kanye West - Watch The Throne
3.PJ Harvey-Let England Shake


Κυριακή 18 Δεκεμβρίου 2011

ΤΗΕ BEST ALBUMS 2011 No3:PJ Harvey-Let England Shake













Oι Flood,Mick Harvey,John Parish και η πιο χαρισματική singer/songwriter της τελευταίας 20ετίας, κλείνονται σ'έναν καθεδρικό ναό στο ξεχασμένο Dorset της Μεγάλης Βρετανίας, αναπολούν γεγονότα από τον Α' Παγκόσμιο πόλεμο, απολαμβάνουν πανοραμικά τη θάλασσα, μιλούν τη γλώσσα του H.Pinter, του Τ.S Eliot, ενώ τα βράδυα παίζουν με τις σκιές του S.Dali και του J.Morrison.
Φοβερή ατμόσφαιρα και τρομακτικές περιγραφές.
Eίναι το μοναδικό album του 2011, για το οποίο είμαι πραγματικά σίγουρος, ότι δεν θα φθαρεί εύκολα στ'αυτιά μου, τα επόμενα χρόνια.

20.R.E.M-Collapse Into Now
19.Paul Simon-So Beautiful Or So What
18.T.V On The Radio-Nine Types Of Light
17.Tom Waits-Bad As Me
16.Magazine-No Thyself
15.Kate Bush-Director's Cut
14.James Blake-James Blake
13.Adele-21
12.Lykke Li-Wounded Rhymes
11.Arctic Monkeys-Suck It And See
10.The Go!Team-Rolling Blackouts
9.Foo Fighters-Wasting Light
8.Atlas Sound-Parallax
7.Tapes'n'Tapes-Outside
6.The Kills-Blood Pressures
5.Fleet Foxes-Helplessness Blues
4.Jay-Z & Kanye West-Watch The Throne

Σάββατο 17 Δεκεμβρίου 2011

THE BEST ALBUMS 2011 No4:Jay-Z & Kanye West-Watch The Throne













Μπορεί ο Drake να επιστράτευσε φέτος, μέχρι και τη "μαγική" φυσαρμόνικα του Stevie Wonder,("Doing It Wrong") στο album του "Take Care" , αλλά το φαντασμαγορικό-υπερηχητικό, "Watch The Throne", είναι για μένα με τεράστια διαφορά ,ο καλύτερος δίσκος στο είδος του, για το 2011.
Επιβλητική υπερπαραγωγή και τεράστιο τουπέ επίδειξης δύναμης, που στην προκειμένη περίπτωση δεν μ'ενοχλούν καθόλου, γιατί οι Κanye West & Jay-z, γνωρίζουν τέλεια τους κανόνες του παιχνιδιού,τα υποστηρίζουν και τα δικαιολογούν απόλυτα, μέχρι τελευταίας ράβδου χρυσού !
Το "Watch The Throne" είναι ένα απότομο και παρατεταμένο "Lift Off" , με τους δύο "Μίδες" , να εναλλάσονται τα κουπλέ πάνω στα "samples", με συντονισμό και ακρίβεια κοριτσιών συγχρονισμένης κολύμβησης.
Η εμφάνιση της Beyonce, είναι το λιγότερο αυτοκρατορική, ο Frank Ocean αποκάλυψη, και αν μου ζητούσαν να φτιάξω ένα μεγάλο video clip , για την παρουσίαση του δίσκου, θα διάλεγα εικόνες από το έπος του John Huston, "The Man Who Would Be King", με τους Michael Caine & Sean Connery.
Έφτασα αισίως τα 35, για να μάθω πώς ακούγεται ο Kipling !

20.R.E.M-Collapse Into Now
19.Paul Simon-So Beautiful Or So What
18.T.V On The Radio-Nine Types Of Light
17.Tom Waits-Bad As Me
16.Magazine-No Thyself
15.Kate Bush-Director's Cut
14.James Blake-James Blake
13.Adele-21
12.Lykke Li-Wounded Rhymes
11.Arctic Monkeys-Suck It And See
10.The Go!Team-Rolling Blackouts
9.Foo Fighters-Wasting Light
8.Atlas Sound-Parallax
7.Tapes'n'Tapes-Outside
6.The Kills-Blood Pressures
5.Fleet Foxes-Helplessness Blues

Παρασκευή 16 Δεκεμβρίου 2011

ΤΗΕ ΒΕST ALBUMS 2011 No5:Fleet Foxes-Helplessness Blues













To Seattle ζει και βασιλεύει !
Αυτή τη φορά, σε πιο γήινα ηχοχρώματα και με τη μυρωδιά του νωπού ακόμα , απ'την βροχή, χώματος.
Σ'ένα σχόλιο κάποιου ακροατή στο youtube, διάβασα πως το "The Shrine/An Argument" , που τυγχάνει να είναι κι ένα απ'τα πιο αγαπημένα μου κομμάτια της χρονιάς, "είναι το Paranoid Android της Folk".
Δεν έχω τις απαραίτητες γνώσεις, όσον αφορά τη Folk μουσική, κι έτσι δεν μπορώ να πω αν συμφωνώ ή διαφωνώ με την συγκεκριμένη άποψη, αλλά μ'άρέσουν οι άνθρωποι που γράφουν τόσο συναισθηματικά φορτισμένοι για τη μουσική και παθιάζονται τόσο, με αφορμή ένα τραγούδι.
Το "Helplessness Blues" ήταν απ'τους δίσκους που ένιωσα κυριολεκτικά,στο πετσί μου το 2011, κι όχι πάντα αναίμακτα...
Έτσι είναι αυτά όμως.

20.R.E.M-Collapse Into Now
19.Paul Simon-So Beautiful Or So What
18.T.V On The Radio-Nine Types Of Light
17.Tom Waits-Bad As Me
16.Magazine-No Thyself
15.Kate Bush-Director's Cut
14.James Blake-James Blake
13.Adele-21
12.Lykke Li-Wounded Rhymes
11.Arctic Monkeys-Suck It And See
10.The Go!Team-Rolling Blackouts
9.Foo Fighters-Wasting Light
8.Atlas Sound-Parallax
7.Tapes'n'Tapes-Outside
6.The Kills-Blood Pressures


Πέμπτη 15 Δεκεμβρίου 2011

THE BEST ALBUMS 2011 No6:The Kills-Blood Pressures













H Κaren O των Yeah Yeah Yeahs και η Alison, είναι σίγουρα οι 2 πιο αγαπημένες μου γυναικείες φωνές & προσωπικότητες, της τελευταίας δεκαετίας.
Οι Kills, όπως και οι Dead Weather, θα ήταν κάτι το εντελώς διαφορετικό χωρίς την υπέροχη φωνάρα της Alison, που ξαναδίνει στο αίμα το ανοιχτό, κόκκινο χρώμα που πρέπει να έχει και προκαλεί ρίγη & chills σε ανθρώπους που γουστάρουν να είναι "sub", όχι λόγω ψυχολογίας, αλλά για να υποβάλουν τα σέβη τους, τον απόλυτο θαυμασμό και την αφοσίωσή τους, στο σπάνιο και το ανώτερο.
Δεν χρειάζονται μαστίγια, για να "τα κάνεις πάνω σου"....

20.R.E.M-Collapse Into Now
19.Paul Simon-So Beautiful Or So What
18.T.V On The Radio-Nine Types Of Light
17.Tom Waits-Bad As Me
16.Magazine-No Thyself
15.Kate Bush-Director's Cut
14.James Blake-James Blake
13.Adele-21
12.Lykke Li-Wounded Rhymes
11.Arctic Monkeys-Suck It And See
10.The Go! Team-Rolling Blackouts
9.Foo Fighters-Wasting Light
8.Atlas Sound-Parallax
7.Tapes'n'Tapes-Outside

Τετάρτη 14 Δεκεμβρίου 2011

THE BEST ALBUMS 2011 No7:Tapes'n'Tapes-Outside













To συγκρότημα απ'τη Minneapolis , το είχα ξεχωρίσει απ'το "Walk It Off" του 2008, και η αλήθεια είναι πως αυτό που κάνουν, ακούγεται εντελώς...μα εντελώς εκτός εποχής !
Η raw αισθητική του "κρεμάστε τους ψηλά" και η στάχτη που έχει ξεμείνει στο βάζο απ'την αποτέφρωση του Joe Strummer,δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω αν "δένουν", αλλά "για δέσιμο" είναι σίγουρα!
"Τρένα φαντάσματα", μονοσάνδαλες cougars που κάνουν καθυστερημένα delivery, wedding cakes σε μπουκωμένους νεόνυμφους και η φτηνή σαμπάνια, ν'αντικαθιστά επί μονίμου βάσεως ,το στοματικό διάλυμα σε Motels, με νοτισμένους καθρέφτες & παχιά μοκέτα που θέλει επειγόντως καθάρισμα με αφρό.
Ψέμα, ούτε για δείγμα...

20.R.E.M-Collapse Into Now
19.Paul Simon-So Beautiful Or So What
18.T.V On The Radio-Nine Types Of Light
17.Tom Waits-Bad As Me
16.Magazine-No Thyself
15.Kate Bush-Director's Cut
14.James Blake-James Blake
13.Adele-21
12.Lykke Li-Wounded Rhymes
11.Arctic Monkeys-Suck It And See
10.The Go!Team-Rolling Blackouts
9.Foo Fighters-Wasting Light
8.Atlas Sound-Parallax

Τρίτη 13 Δεκεμβρίου 2011

ΤHE BEST ALBUMS 2011 No8:Atlas Sound-Parallax













O Cox, ήταν για μένα μία απ'τις ελάχιστες νέες αποκαλύψεις της χρονιάς, που με έκανε να νιώσω πραγματικά ότι δεν χάνω το χρόνο μου, ακούγοντας το "Parallax".
Mακάρι το μουσικόφιλο αμερικάνικο κοινό, να στήριζε περισσότερο τέτοιους νέους,ελπιδοφόρους καλλιτέχνες, που πιστέψτε με, υπάρχουν , αλλά δυστυχώς τους τρώει το μαύρο σκοτάδι.
Για την Ελλάδα, ούτε λόγος...(ποιος? τί? που?...άντε και καλό ρεβεγιόν...Τώρα συνενοηθήκαμε! Φτου! )
Εξάλλου, για να εκτιμήσει κάποιος κομμάτια όπως το "Te Amo" ή το "Mona Lisa", θα πρέπει να διαθέτει τουλάχιστον,μία στοιχειώδη ευγένεια. Τί είναι αυτό ?
Είναι ας πούμε ο τρόπος που ένας "ελαφοκυνηγός", σκοτώνει, χωρίς να διακορεύει το θήραμά του.

20.R.E.M-Collapse Into Now
19.Paul Simon-So Beautiful Or So What
18.T.V On The Radio-Nine Types Of Light
17.Tom Waits-Bad As Me
16.Magazine-No Thyself
15.Kate Bush-Director's Cut
14.James Blake-James Blake
13.Adele-21
12.Lykki Li-Wounded Rhymes
11.Arctic Monkeys-Suck It And See
10.The Go!Team-Rolling Blackouts
9.Foo Fighters-Wasting Light

Δευτέρα 12 Δεκεμβρίου 2011

ΤHE BEST ALBUMS 2011 No9:Foo Fighters-Wasting Light













Η επιστροφή του Grohl, φαντάζει σε πολλούς σαν το πολυαναμενόμενο comeback ενός σούπερ-ήρωα του αμερικάνικου rock των 90's, κάτι που δεν είναι απαραιτήτως κακό και τελικά, δεν είναι μόνο το σκληροπυρηνικό fan-base των F.F που μπορεί να περάσει καλά και να πορωθεί με το "Wasting Light".
Eμένα μου θύμισε το group στα πρώτα, ένδοξά του χρόνια, τότε που δεν είχε ακόμα καταλαγιάσει τελείως ο "θόρυβος του Seattle", ενώ στην πραγματικότητα, τα πάντα άλλαζαν οριστικά και αμετάκλητα προς το χειρότερο.
Πολύ ζωντανός δίσκος, τραγούδια με σπονδυλική στήλη και επιτέλους...ΡΕΦΡΕΝ !

20.R.E.M-Collapse Into Now
19.Paul Simon-So Beautiful Or So What
18.T.V On The Radio-Nine Types Of Light
17.Tom Waits-Bad As Me
16.Magazine-No Thyself
15.Kate Bush-Director's Cut
14.James Blake-James Blake
13.Adele-21
12.Lykke Li-Wounded Rhymes
11.Arctic Monkeys-Suck It And See
10.The Go!Team-Rolling Blackouts

Κυριακή 11 Δεκεμβρίου 2011

THE BEST ALBUMS 2011 No10:The Go! Team-Rolling Blackouts













Eπειδή κατά βάθος είμαι ένα καταπιεσμένο ρεμάλι της κοινωνίας με ψυχή party-animal, που εδώ και κάμποσα χρόνια έχω καταλάβει ότι σ'όλη μου τη ζωή συναναστρέφομαι με τους πλέον ενδεδειγμένα, "λάθος ανθρώπους", ζω σε λάθος χώρα και μιλάω "γλώσσα λανθάνουσα",έχω αρχίσει να διασκεδάζω με την όλη κατάσταση, και δίσκοι σαν το "Rolling Blackouts" συντελούν τα μέγιστα σ'αυτό.
Το τρίτο l.p μιας βρετανικής μουσικής κολεκτίβας, προκαλεί συναισθήματα ακατάσχετης ευφορίας, έκκριση ντοπαμίνης και σχεδόν instrumental οργασμικές εκτονώσεις.
Το "Made The Road By Walking" των Μenahan Street band, σε συσκευασία Johnson & Johnson, "όχι πια δάκρυα"....
Oι λογιστές , μακρυά...


20.R.E.M-Collapse Ιnto Now
19.Paul Simon-So Beautiful Or So What
18.T.V On The Radio-Nine Types Of Light
17.Tom Waits-Bad As Me
16.Magazine-No Thyself
15.Kate Bush-Director's Cut
14.James Blake-James Blake
13.Adele-21
12.Lykke Li-Wounded Rhymes
11.Arctic Monkeys-SuckIt And See

Σάββατο 10 Δεκεμβρίου 2011

THE BEST ALBUMS 2011 No 11:Arctic Monkeys-Suck It And See














O Alex Turner, πολύ θα ήθελε να διέθετε το 1% της ιδιοφυίας του Ray Davies ενώ θα επιθυμούσε διακαώς , να καταφέρει κάποτε να φτιάξει έναν δίσκο που να μοιάζει έστω και απειροελάχιστα με το "White Album".
Ευσεβείς πόθοι, ενός ταλαντούχου και υπερφιλόδοξου νέου, που μέχρι στιγμής , έχει καταφέρει και συνθέτει κατά γενική παραδοχή, όμορφα τραγουδάκια που έχουν αισίως γεμίσει so far,4 cd(+1 ακόμα παρέα με τον Miles kane)παρουσιάζοντας την τελευταία δουλειά των Arctic Monkeys , μ'ένα εξώφυλλο που έχει κάτι απ'το μίνιμαλ , άσπρο, του λευκού άλμπουμ.
Δηλαδή , επιτυχία 50%, σ'έναν τέτοιο "άπιαστο" στόχο, ισοδυναμεί με super θρίαμβο, όχι αστεία...(και δεν το λέω ειρωνικά)
Το "Suck It And See", είναι δίσκος με όμορφη Rock-ακουστική,προβλέψιμη παραγωγή, ισομετρικά κατανεμημένο ηλεκτρισμό δίχως υπερβολές και εντυπωσιακά κατά τη γνώμη μου, lyrics.

20.R.E.M-Collapse Into Now
19.Paul Simon-So Beautiful Or So What
18.T.V On The Radio-Nine Types Of Light
17.Tom Waits-bad As Me
16.Magazine-No Thyself
15.Kate Bush-Director's Cut
14.James Blake-James Blake
13.Adele-21
12.Lykke Li-Wounded Rhymes

Παρασκευή 9 Δεκεμβρίου 2011

ΤHE BEST ALBUMS 2011 N0 12: Lykke Li-Wounded Rhymes













Aν ήμουν παραγωγός, κι έπρεπε να διαλέξω μία γυναίκα για να διασκευάσει το "Remember (Walkin' In The Sand)" των Sangri-Las, η πρώτη που θα 'ρχόταν στο καμμένο μου μυαλό, θα ήταν η Lykke Li.
Tαλαντούχα, singer-songwriter,που αν είχε αμερικάνικες κι όχι σουηδικές ρίζες, νομίζω ότι θα βάδιζε περισσότερο στα χνάρια της Jackie Deshannon, παρά της Carol King.
H αβίαστη γοητεία μιας νιότης που "δεν καταλαβαίνει Χριστό" και πληγές που δεν γίνονται αντιληπτές, γιατί παραείναι ζεστές...
Υouth knows no pain...

20.R.E.M-Collapse Into Now
19.Paul Simon-So Beautiful Or So What
18.T.V On The Radio-Nine Types Of Light
17.Toma Waits-Bad As Me
16.Magazine-No Thyself
15.Kate Bush-Director's Cut
14.James Blake-James Blake
13.Adele-21


Πέμπτη 8 Δεκεμβρίου 2011

THE BEST ALBUMS 2011 No13:Adele-21













Φωνάρα, chunky, αληθινή και με άποψη...
Όσοι παρακολουθούν το άθλιο αυτό blog, θα θυμούνται ότι τη χρονιά που η αρκετά φτηνή-(όπως είχα προβλέψει, κι όπως τελικά αποδείχτηκε..)Duffy, έσπαγε κάθε ρεκόρ με τις μαϊμουδιές της, είχα εκδηλώσει τη συμπάθειά μου προς την Adele, που μόλις είχε κάνει το ντεμπούτο της τότε με το "19".
Το "21" έχει ποιότητα και δείχνει ότι η "χοντρούλα" έχει ταλέντο,κότσια και μέλλον...
Τhe best is yet to come....


20.R.E.M-Collapse Into Now
19.Paul Simon-So Beautiful Or So What
18.T.V On The Radio-Nine Types Of Light
17.Tom Waits-Bad As Me
16.Magazine-No Thyself
15.Kate Bush-Director's Cut
14.James Blake-James Blake

Τετάρτη 7 Δεκεμβρίου 2011

THE BEST ALBUMS 2011 No 14 : James Blake-James Blake













To ντεμπούτο του Βρετανού James Blake, πρέπει να ομολογήσω ότι είναι απ'τα albums που πραγματικά δεν μπορώ να βγάλω ένα ασφαλές συμπέρασμα, για το αν πρόκειται για dub-αποτσίγαρα πάνω σ'ένα τσακισμένο sub-woofer ή για ένα γαμάτο soulful-synth, ηλεκτρόνιο, που αντανακλά την μουντή λάμψη της Laurie Anderson, την ερωτεύσιμη θλίψη του Bill Withers και την doomed κληρονομιά του Bristol.
Απόφασίζω να διαλέξω τη θετική οπτική γωνία, αυτή που μου υπαγορεύει το συναίσθημά μου, κάθε φορά που ακούω την πανέξυπνη και καλοδουλεμένη διασκευή του, στο κομμάτι της "απούσας για φέτος"(τουλάχιστον για μένα...) Feist.
Yπνωτίζει ωραία..

20.R.E.M-Collapse Into Now
19.Paul Simon-So Beautiful Or So What
18.T.V On The Radio-Nine Types Of Light
17.Tom Waits-Bad As Me
16.Magazine-No Thyself
15.Kate Bush-Director's Cut


Τρίτη 6 Δεκεμβρίου 2011

THE BEST ALBUMS 2011 No 15:Kate Bush - Director's Cut













Δεν νομίζω πως μπορεί να ισχυριστεί κάποιος ότι η Kate Bush, που είχε μάλιστα 2 νέες κυκλοφορίες μέσα στη χρονιά(Director's Cut & 50 Words For Snow) "διασκευάζει" τραγούδια απ'τα "The Red Shoes"&"The Sensual World".
Ένα πιο ακριβές ρήμα για την περίπτωση του Director's Cut, θα ήταν ίσως το "επανεπισκέπτεται"...
Τα vocals και τα drums είναι ολοκαίνουργια σ'όλα τα tracks, που σε κάποιες περιπτώσεις, επεκτείνονται,μετονομάζονται(βλέπε "Flower Of The Mountain"...το πάλαι ποτέ "The Sensual World") ,ή αποπνέουν μια νέα δυναμική φρεσκάδα(The Song Of Solomon & Deeper Understanding) που δείχνει για ποιο ακριβώς λόγο, η Florence και κάποιες σαν κι αυτή, θ'αποτελούν για πάντα, 1/2 μ....τριχα , στον αειθαλή, Αμαζώνιο- "bush" της θεάς Kate.(sorry για την κακία , αλλά θα'σκαγα...)
Για μένα, το Director's Cut, είναι μια πλειάδα ραψωδιών, που συστήνουν τη γνωστή σε όλους Οδύσσεια, με χαρακτηριστικά ιρλανδικής νουβέλας που περιγράφει τα γεγονότα μίας μόνο ημέρας σε 800 σελίδες, διατηρώντας αρχή και happy ending, αλλάζοντας όμως τη διαδρομή,τα pit-stop και τη χροιά του μπάσου.
Όσοι "devoted", προσέλθετε...για το πιο γαμάτο Revisited-trip !

20.R.E.M-Collapse Into Now
19.Paul Simon-So Beautiful Or So What
18.T.V On The Radio-Nine Types Of Light
17.Tom Waits-Bad As Me
16.Magazine-No Thyself

Δευτέρα 5 Δεκεμβρίου 2011

ΤΗE BEST ALBUMS 2011 No 16: MAGAZINE-No Thyself













Οι Magazine και ο H.Devoto, δεν μ'αρέσουν έτσι απλά...Τους αγαπάω αληθινά, και είναι τουλάχιστον συγκινητικό για ένα group που ήταν active για μόλις 4 χρόνια, ('77-'81)να επιστρέφει ύστερα από 3 δεκαετίες μ'ένα τόσο καλό δίσκο.
Ένας απ'τους λόγους που έχω τόσες "παλιοσειρές" φέτος στη λίστα μου,(γιατί ακολουθούν και άλλοι...)είναι γιατί τα τελευταία 5-6 χρόνια νιώθω πολλές φορές ότι ασχολούμαστε με μαλακίες, μεγαλοποιώντας καλλιτέχνες και γκρουπάκια της σειράς, που κανένας δεν θα θυμάται, όχι ύστερα από 30, αλλά ούτε και σε 10 χρόνια από τώρα.
Ο βασικότερος όμως λόγος, είναι ότι πραγματικά μ'αρέσουν οι μουσικές τους,τα τραγούδια τους και ο τρόπος που καταφέρνουν να επιβιώνουν στο σημερινό χαοτικό μουσικό status του διαδικτύου, με το σπαθί τους.
Ακούω τη φωνή του Devoto,στο "Do The Meaning" και νομίζω πως πρόκειται για bonus track του "Secondhand Daylight" σε νέα deluxe έκδοση.
Και μοιραία σκέφτομαι για το που θα βρίσκονται το 2030, ας πούμε οι Arcade Fire και με πιάνουν τα γέλια...

20. R.E.M-Collapse Into Now
19. Paul Simon- So Beautiful Or So What
18.T.V On The Radio-Nine Types Of Light
17.Tom Waits - Bad As Me


Κυριακή 4 Δεκεμβρίου 2011

THE BEST ALBUMS 2011 No 17:Tom Waits-Bad As Me












O τύπος με το "χειρότερο συκώτι" σ'αυτή εδώ τη λίστα!
Αυτός που κάποτε δήλωσε ότι "το πιάνο έπινε...όχι εγώ ", ενώ προέτρεψε τον M.Jackson,ν'αγοράσει ένα καλό κοστούμι και να εγκατασταθεί μόνιμα στα γραφεία της Pepsi, εκδηλώνοντας έμπρακτα την αντίθεσή του στο ξεπούλημα της μουσικής σε πολυεθνικές και τη θυσία των πάντων στο βωμό του κέρδους.
Ο Tom Waits, μπορεί για κάποιους να παραμένει ένας κλασσικός σχιζοφρενής-barfly αλλά γραφικός δεν έγινε κι ούτε πρόκειται ποτέ να γίνει.
To "Βad As Me" δεν έρχεται να επιβεβαιώσει απολύτως τίποτα !(αυτά είναι για την Lady Gaga)
Φτηνά ξενοδοχεία,"today's special" σε πρωϊνάδικες καφετέριες που δεν υπάρχουν στη χώρα μας,μεγάλες παύσεις,λιωμένα παπούτσια,μπουκάλια τυλιγμένα σε χαρτί,κοφτές προτάσεις...

20. R.E.M-Collapse Into Now
19. Paul Simon-So Beautiful Or So What
18.T.V On The Radio-Nine Types Of light

Σάββατο 3 Δεκεμβρίου 2011

ΤΗΕ BEST ALBUMS 2011 No 18: TV On The Radio-Nine Types Of Light












Funky κιθάρες, καλοβαλμένα φωνητικά,συμπαθητική παραγωγή και πάρτυ-διάθεση υπό τους ήχους διαθλαστικών τραγουδιών, είναι μερικές από τις εκφράσεις που μου'ρχονται έτσι πρόχειρα στο μυαλό, προκειμένου να δώσω μια αντιπροσωπευτική εικόνα του 4ου l.p των TV On The Radio.
Πάντως η αλήθεια είναι πως "το δουλεύουν καλά" αυτό που παρουσιάζουν, αν και κάθε φορά θέλουν να τους αφιερώσεις χρόνο,για να ανακαλύψεις ευχάριστες εκπλήξεις, μετά την 2η,3η και 4η ακρόαση.
Η εναλλακτική πρόταση του εναλλακτικού.

20. R.E.M-Collapse Into Now
19. Paul Simon-So Beautiful Or So What


Παρασκευή 2 Δεκεμβρίου 2011

ΤHE BEST ALBUMS 2011 No 19: Paul Simon - So Beautiful Or So What













To δωδέκατο solo album του, σε μια καριέρα ουσιαστικά αξιοζήλευτη, για την πραγματικά μεγάλη προσφορά στην μουσική , ενός τεράστιου καλλιτέχνη όπως ο Paul Simon δεν είναι δα και λίγο...
Πόσο μάλλον όταν διαπιστώνεις ακούγοντας το "So Beautiful Or So What", ότι ένας τραγουδοποιός-συνθέτης που ξεκίνησε την καριέρα του την δεκαετία που στην pop-rock σκηνή συνέβαιναν πράγματα και θαύματα, συνεχίζει το 2011, που έχουν αλλάξει τα ΠΑΝΤΑ στη μουσική βιομηχανία, όντας ακμαίος, παραγωγικός και πάνω απ'όλα χωρίς να έχει χάσει τη φρεσκάδα του.
Τεράστιο και σπάνιο επίτευγμα αυτό που συνήθως συναντάμε μόνο σε καλλιτέχνες αναλόγου διαμετρήματος.

Πέμπτη 1 Δεκεμβρίου 2011

THE BEST ALBUMS 2011 No 20: R.E.M- Collapse Into Now












Απ'την εποχή του "New Adventures In Hi-Fi" το οποίο είναι κατά τη γνώμη μου,όχι μόνο η καλύτερη δουλειά των "Γεωργιανών", αλλά και ένα απ'τα πιο ποιοτικά albums των 90's, είχα κρατήσει αρκετές αποστάσεις απ'τους R.E.M, όχι γιατί έπαψα να τους αναγνωρίζω, αλλά κυρίως γιατί στην πορεία μου προέκυψαν νέες προτεραιότητες.
Πάντως είναι σίγουρο,πως αν τα τελευταία 20 χρόνια, υπήρχε στα Grammys ένα βραβείο που ονομαζόταν, "βραβείο μουσικής εντιμότητας & αξιοπρέπειας", θα έθεταν μία από τις σοβαρότερες υποψηφιότητες για την κατάκτησή του.
To κύκνειο άσμα τους, μου άρεσε λοιπόν, σε αντίθεση με ότι είχε συμβεί στο "Accelarate" και εν τέλει βρήκαν έναν όμορφο τρόπο να πουν αντίο...

Παρασκευή 25 Νοεμβρίου 2011

Squeeze The HITS !











Σε λίγες μέρες από σήμερα, θα ξεκινήσει για 5η συνεχή χρονιά, η αντίστροφη μέτρηση με τα 20 καλύτερα albums του 2011.
Παρ'όλο που νιώθω τον ψυχαναγκασμό της λίστας σε όλο του το μεγαλείο, πρέπει να εξομολογηθώ σ'όλους τους deranged-αναγνώστες του άθλιου αυτού blog, ότι δεν έχω ακόμα καταλήξει στην τελική εικοσάδα, κι αυτό γιατί φέτος , ειδικά απ'το Νο 20 έως και το Νο10 , δυσκολεύομαι τρομερά να κατατάξω μουσικές που είμαι απόλυτα σίγουρος πως δεν θα με ακολουθήσουν τα επόμενα χρόνια.
To 2011, χωρίς την παραμικρή διάθεση για μουρμούρα και κλάψα, ήταν για μένα μακράν η χειρότερη μουσική χρονιά, όχι μόνο των τελευταίων 5 ετών της blogovision, αλλά της τελευταίας 20ετίας !
Υπήρξαν και πολύ καλές προσπάθειες που σύμφωνα με τα δικά μου γούστα θα τις δείτε ν'ανεβαίνουν με τη σειρά από 1η Δεκεμβρίου, αλλά τίποτα πραγματικά συγκλονιστικό κι αυτό το λέω με κάθε ειλικρίνεια.
Στιγμές από δίσκους,τραγούδια σκόρπια εδώ κι εκεί, μου θύμισαν πολυσέλιδα, εντυπωσιακά βιογραφικά, τα οποία όσες φορές και να διαβάσεις, αναζητάς απεγνωσμένα να βρεις κάτι το αληθινό.
Η Κυρία Κατερίνα, με έπεισε πριν από περίπου μία εβδομάδα ν'αγοράσω τον πρώτο πίνακα της ζωής μου, χωρίς να καταβάλει καμία ιδιαίτερη προσπάθεια.
Είδα την ικανοποίηση στα μάτια της κι αυτό μου άρεσε πολύ.
12 ευρώ, για μία γέφυρα, μαζί με τρεις αλκαλικές μπαταρίες που φωτίζουν τα ενσωματωμένα λαμπιόνια της.
Το κοίταζε, το ξανακοίταζε και στο τέλος μου είπε ..."κοίτα ομορφιά ρε ...ξέρεις τί ωραίο θα δείχνει στο σαλόνι με κλειστά τα φώτα ? Πολύ το γουστάριζα από καιρό...γι'αυτό το αγόρασα, να ξέρεις.."
Μ'αυτή τη λογική θα ψηφίσω κι εγώ φέτος τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς.
Με τη λογική της Κυρίας Κατερίνας & τη βοήθεια της αγαπημένης μου Dusty, που έχει ήδη εκδηλώσει την απέχθειά της στις τελευταίες απέλπιδες απόπειρες της Bjork...
Προσεύχομαι στο Βούδα,στίβω κι ένα λεμόνι πάνω απ'το μπλέντερ που επισκεύασε ο μπαμπάς μου λίγους μήνες πριν, κι ό,τι βγει....
Ευτυχώς που διαλύθηκαν κι οι R.E.M για να μην έχουμε και κάνα τρελό άγχος.
Η διαφήμιση του Μetropolis που έπαιξε στην τηλεόραση,(επιστρέψτε τα παλιά σας cd κερδίζοντας 1 ευρώ το τεμάχιο...)είναι πραγματικά θλιβερή !
Πιο κάτω, το τραγούδι που θα σημαδέψει τον δικό μου Δεκέμβρη του 2011, εννοείται εκτός συναγωνισμού.
"..and a rock feels no pain, and an island never cries.."

Παρασκευή 21 Οκτωβρίου 2011

Baby Huey - Hard Times













Aκούγοντας το νέο πόνημα των Kanye West & Jay-z , "Watch The Throne", μου πέρασε φευγαλέα απ'το μυαλό η εικόνα του υπέρβαρου-ηρωϊνομανή James Ramey, που πρόλαβε να ζήσει μόνο 26 χρόνια, αλλά δυστυχώς χωρίς να χαρεί καν την κυκλοφορία ενός έστω album, αφού το ένα και μοναδικό l.p του, κυκλοφόρησε ύστερα απ' το σχετικό πατρονάρισμα του Curtis Mayfield, που βρήκε ευκαιρία να προωθήσει αρκετές δικές του συνθέσεις και φυσικά να επιμεληθεί ανενόχλητος και την παραγωγή, λίγους μήνες μετά το θάνατό του.
Έτσι λοιπόν, το 1971 τοποθετήθηκε στα ράφια των δισκοπωλείων το ένα και μοναδικό l.p του James Ramey με τίτλο "The Living Legend", το οποίο πούλησε ελάχιστα και πέρασε εντελώς στα ψιλά....
Αρκετά χρόνια αργότερα, κι αφού πολλά γνωστά ονόματα του hip-hop(Ice Cube, A Tribe Called Quest) χρησιμοποίησαν,διασκεύασαν ή δανείστηκαν δείγματα της μουσικής του Ramey, με πιο πρόσφατο το παράδειγμα του John Legend, κατάφεραν να κάνουν γνωστό σ'ένα κοινό που δεν χαρακτηρίζεται απαραιτήτως για τα σκηροπυρηνικά funk-soul γούστα του, ένα εντελώς underground δείγμα της συγκεκριμένης μουσικής, που τυγχάνει να συνοδεύεται με την μοναδική εικόνα ενός babyface νέγρου, διακοσίων κιλών !
Πραγματικά δεν ξέρω τί ακριβώς μπορεί να πέρναγε απ'το μυαλό του Ramey, αν ζούσε σήμερα και άκουγε την χρυσοποίκιλτη, χολυγουντιανή υπερπαραγωγή του "No Church In The Wild" για παράδειγμα...
Υποθέτω ότι θα έδειχνε ενδιαφέρον για τον Frank Ocean, ενώ θα του έπαιρνε αρκετές ώρες, μέχρι να εξοικειωθεί με την γοητεία ενός ασύμμετρου beat και τις Σαμουραϊκές πινελιές του RZA....
Πιθανώς, στην πορεία της ακρόασης να ρώταγε για την Beyonce και γιατί δεν φιλτράρανε καλύτερα τον "Otis"....
Πάντως, νιώθω τεράστιο κέρδος ανακαλύπτοντας δίσκους σαν το "The Living Legend" και πραγματικά μεγάλες μορφές, κυριολεκτικά απ'το πουθενά , σαν τον Baby Huey....
To θρόνο και να θέλεις, δεν τον χάνεις.

Κυριακή 2 Οκτωβρίου 2011

Buona notte Rome ...Bonjour Kiev















H Ρώμη, που για πολλούς δεν θα χάσει ποτέ το στέμμα της "αιώνιας πόλης", μου φάνηκε πως αγκομαχεί να κρατήσει με νύχια και με δόντια ένα μύθο που για να πω την αλήθεια, ποτέ δεν με γοήτευσε ιδιαίτερα, αφού από τη φύση μου προτιμώ τα πιο "μαζεμένα" πράγματα, και η Ιταλία έχει πολλά τέτοια...

Πρωϊνό εσπρέσσο στην Piazza del Popolo, λίγα μέτρα πιο κάτω απ'την Piazza de Spagna που αρνιόταν πεισματικά να ξυπνήσει Κυριακάτικα(είναι γνωστό ότι οι βεντέτες μισούν το πρωϊνό ξύπνημα) με συνοδευτικό το "Theme Οf Rome", το ορχηστρικό, ομιχλώδες πιράνχα, των Danger Mouse & Daniele Luppi,
ν' ακούγεται σαν μωρό που μόλις γεννήθηκε με καισαρική τομή, απ'τα σπλάχνα του Moriconne.

Βρώμικο και τρισάθλιο μετρό, επιστροφή στο αεροδρόμιο-τερατούργημα και επιβίβαση στο airbus της απαράδεκτης Alitalia με προορισμό το Κίεβο.

Μια πόλη, που βαδίζει πιστά στα χνάρια της Μόσχας και σε 2-3 χρόνια θα μιλάμε πλέον για μια ρέπλικα της Ρώσικης πρωτεύουσας, ίσως στο πιο rustic.

Φαρδιά πεζοδρόμια, πεντακάθαροι δρόμοι, όμορφη αγορά με φτηνή βότκα, φρέσκο χαβιάρι και τον πιο νόστιμο καπνιστό σολωμό που έχω δοκιμάσει ever !

Borsch, pelmeni και μαφία, πανάκριβα αυτοκίνητα και φτηνά σουπερ-μάρκετ για την πλειοψηφία των Ουκρανών που περπατάνε πολύ, γιατί το Κίεβο προσφέρεται για περπάτημα και χάζι στους δρόμους, στις βιτρίνες και στους ανθρώπους που έχουν εντελώς διαφορετική "κοψιά" απ'αυτήν που έχουμε συνηθίσει στη Μεσόγειο.

Μία απ'τις μεγαλύτερες κατάρες που υπάρχουν σ'αυτή τη ζωή, είναι να μην αντέχεις τη θέα του όμορφου, πέρα απ'τα συνηθισμένα στάνταρ σου και να προσπαθείς να το υποβιβάσεις.

Αφού ψάχτηκα αρκετά, διαπίστωσα ευτυχώς ότι δεν κουβαλάω τέτοια απαίσια μιζέρια μέσα μου και καθησύχασα τον εαυτό μου, βρίσκοντας άλλοθι για άφεση αμαρτιών, για πολλές απ'τις μαλακίες που έχω κάνει...

Άκουσα για τελευταία φορά το Concertο N0 2 για πιάνο,του Rachmaninov , και ξύπνησα ζαλισμένος στην Αθήνα....


Κυριακή 11 Σεπτεμβρίου 2011

Ι've been feeling foolish...you should try it.













O Λωτός, (παρ'ότι οι ανθοκομικές μου γνώσεις είναι ανάλογες με τις αντίστοιχες μουσικές, της Ναταλίας Γερμανού) έμαθα ότι συμβολίζει την αγνότητα που αναδύεται μέσα από λασπώδη νερά και βάλτους και πραγματικά βλέποντας εικόνες όπως η παραπάνω φώτο, το μυαλό πάει κατευθείαν εκεί που πρέπει.
Ένα ψιλόλιγνο και φαινομενικά εξαιρετικά ευάλωτο πράγμα, ξεπηδάει κυριολεκτικά μέσα απ'το βούρκο και δίνει την πραγματικά όμορφη διάσταση του περήφανου-fragile, ακόμα κι αν αυτό δεν έγινε τόσο αναίμακτα, όσο μαρτυρούν τα πεντακάθαρα πέταλα του ανθού στην κορυφή.
Το "She Is Thunderstorms" των Arctic Monkeys, έρχεται και κολλάει ακριβώς εδώ, καθώς ήταν το πρώτο τραγούδι που μ'έπιασε τόσο πολύ , μετά από ένα υπερβολικά Italo-Disco καλοκαίρι και το είχα πραγματικά ανάγκη.
Ο Alex Turner, υπογράφει κατά την γνώμη μου σ'αυτό το τραγούδι, τους πιο ψυχεδελικούς στίχους της καριέρας του, που δέχομαι ότι δενβγάζουν πουθενά, αλλά ακροβατούν τόσο γοητευτικά αφαιρετικά, κάνοντας "αυτό που κάνει η νύχτα, στην ημέρα" κι αν κάνεις το λάθος να τους συνδέσεις με κάποιο πρόσωπο, (αν και δύσκολο...) είσαι χαμένος από χέρι...
Η δεύτερη και ακόμη μεγαλύτερη φθινωπορινή μου εμμονή, έχει να κάνει με τη διασκευή των LCD Soundsystem στο "Live Alone" των Franz Ferdinand(άλλη μια απόδειξη ότι ο Κapranos έχει απίστευτα μουσικά κότσια !)
Είναι απ'τις ωραιότερες και πιο ψυχωμένες διασκευές, που έχω ακούσει τα τελευταία 10 χρόνια, αφού παίρνουν ένα τραγούδι απ'τα "αζήτητα" του "Tonight" , που τόσο επιδεικτικά αγνοήθηκε από κάποιους "ειδήμονες" του κώλου, και του δίνουν τις μαύρες-νότες-ανάσες που έδιναν κάποτε τα πλήκτρα του Mike Garson, στην διαολεμένη ατμόσφαιρα του "The Heart's Filthy Lesson".
Το "Live Alone" , αξίζει να το ακούσει κάποιος, γιατί είναι ένα σπουδαίο τραγούδι και ίσως περισσότερο αληθινό απ'αυτό που μπορούμε κάποιες φορές ν'αντέξουμε.
Γι'αυτόν και για κανέναν άλλο λόγο.(ακριβώς για να "αντέξουμε")
Καλό χειμώνα σε όλους και να ξέρετε ότι το άθλιο αυτό blog, θα προσπαθήσω να το κρατήσω περισσότερο ζωντανό από κάθε άλλη χρονιά, ακόμη κι αν πολλά άλλα πράγματα τριγύρω μου διαλυθούν εντελώς ή καταρεύσουν.

Δευτέρα 8 Αυγούστου 2011

Valerie Dore - The Night

















This is, my N0 1 song for the summer of 2011....
& that's not a very good sign !
"ROMANTIC" ?


Κυριακή 31 Ιουλίου 2011

Ήσυχα, ήσυχα...











Καλό καλοκαίρι ή καλό υπόλοιπο καλοκαιριού(όπως βολεύεται ο καθένας) εύχομαι σε όλους....
Mία "dolce vita" δεν χρειάζεται απαραίτητα να είναι πολυέξοδη,σπάταλη και γεμάτη εξτραβαγκάνζες και μου είναι εντελώς αδιάφορο αν κάποιοι θα φοβούνται μια ζωή να χωνέψουν κάτι τέτοιο, συνδέοντας τα πάντα με την μίζερη και πεζή αγοραστική δύναμη χαρτονομισμάτων που αλλάζουν συνεχώς rate και cover...
Από την άλλη, διαχωρίζω πλήρως τη θέση μου, απ'αυτό που μάταια ταλαιπωρούσε τον Δ.Χορν στην "Κάλπικη Λίρα" , και που εν τέλει βάφτισε ως "μποέμικη ζωή", για τον απλούστατο λόγο, ότι κάτι τέτοιο, ακούγεται στ'αυτιά μου πολύ συμπαθητικό αλλά εντελώς παρωχημένο(δυστυχώς..) και χωρίς την παραμικρή τύχη για να εφαρμοστεί στις μέρες μας.
Παρ'όλα αυτά, αρχίζω και ζηλεύω θανάσιμα, ανθρώπους που δεν έχουν χάσει ακόμα το κουράγιο τους, κι εξακολουθούν να κάνουν ωτοστόπ....Αυτούς που πίνουν ήρεμα τις μπύρες τους, καθισμένοι σε ευρύχωρα πεζούλια ή σμιλεμένους απ'το κύμα βράχους, απολαμβάνοντας το τοπίο, τις κινήσεις των ανθρώπων, τις κουρασμένες μουσικές απ'τα γύρω μπαρ και την γλυκιά αποχαύνωση που προσφέρει το βουητό της θάλασσας.
Τα (ξανα)λέμε από Σεμπτέμβρη....

Δευτέρα 20 Ιουνίου 2011

If There Is Something ...(?)




































































-Tρεις ημέρες πριν το πιο decadance θερινό ηλιοστάσιο των τελευταίων χρόνων, "έφυγε" ο χαρισματικός σαξοφωνίστας Clarence Clemοns.

H ψυχή της E-Street Band.

O άνθρωπος που συνέβαλε τα μέγιστα, έτσι ώστε τα τραγούδια του Springsteen, να ξεφύγουν απ'τη στρατόσφαιρα του γήινου αμερικάνικου ονείρου και να γίνουν το απόλυτα αξιοσέβαστο "reason to believe", για κόσμο που δεν ήξερε κατά που πέφτει το N.Jersey.

Respect...always & forever !



-To "Back To Mine" του Richard X, είναι κατά τη γνώμη μου μια εξαιρετική συλλογή, από διεφθαρμένα electro-grooves.
Ό,τι πρέπει, για τύπους που στα πάρτυ, τους ψάχνεις σ'όλο το σπίτι και τελικά τους βρίσκεις στην κουζίνα...


-To "Director's Cut", είναι το προσωπικό, twist απωθημένο της Kate Bush, που ασχολείται με ακουστικό τρόπο, με τραγούδια της από το "The Sensual World" και "The Red Shoes", αλλάζοντας ή καλύτερα "πειράζοντάς" τα, με το μητρικό ένστικτο μιας λέαινας, που τελικά καταφέρνει περίφημα ν'ανοίξει τις "ίδιες πόρτες, με διαφορετικά κλειδιά", κι όταν αυτά δεν λειτουργούν, προς πείσμα όλων, χρησιμοποιεί τα δόντια της.
"Don't want your bullshit....i just want your sexuality"
Ψυχή βαθιά...


- Το "If There Is Something" μου το πρότεινε ο λατρεμένος μου μπαμπάκας, που εντελώς μεθοδευμένα συνεχίζει να καταστρέφει τη ζωή μου, ακόμα και μέχρι σήμερα, επειδή έτσι απλά ...το άκουσε "λέει", στην ταινία "Flashbacks Of A Fool" και θεώρησε καλό να το μοιραστεί μαζί μου!!(ε ρε τρέλα !!!)
Το ανατριχιαστικά παρατεταμένο φαλτσάρισμα του B.Ferry, τη στιγμή που τραγουδάει "...i would do anything for you...i would climb mountains..", ήρθε σε μία δύσκολη φάση της ζωής μου,(όπως συνήθως συμβαίνει με τα τραγούδια που μου συστήνει ο "γέρος", ο Θ.Γιάννης ή ο Master)αναγκάζοντάς με να συμβιβαστώ για ακόμα μια φορά με κάποιες από τις ιδιοσυγκρασιακές, απρόβλεπτες εξάρσεις μου.
Υ.Γ: Συνάδελφοι, καλά κάνετε και πηγαίνετε στο Σύνταγμα.(το πάνω και το κάτω...)
Τουλάχιστον ασκείτε μία μορφή πίεσης.Αυτό που μπορείτε.
Ό,τι μπορεί ο καθένας.
Απλά αυτό που με στενοχωρεί αφάνταστα, είναι το γεγονός ότι αν δεν είχε βάλει το κράτος χέρι στις τσέπες,τις συντάξεις, τους μισθούς,τα δώρα και το γενικότερο "εισόδημα" του νεοέλληνα, δεν υπήρχε η παραμικρή πιθανότητα , να έχουμε συγκεντρώσεις "αγανακτισμένων", έξω απ'τη Βουλή.
Δηλαδή, πέρυσι, πρόπερσι ή δέκα χρόνια πριν, ήταν όλα O.K στο Ellada ?
Καμία αγανάκτηση για τα ελληνικά σχολεία-μπουρδέλα, που έχουν εξειδικευτεί στη μαζική παραγωγή ηλιθίων, δειλών, κακομοίρηδων & υποκριτών ?
Καμία αγανάκτηση για τα σιχαμερά ελληνικά νοσοκομεία και το τοκογλυφικό σύστημα υγείας ?
Καμία αγανάκτηση για το γεγονός ότι για να μπεις σ'ένα γαμημένο πρόγραμμα μεθαδόνης, μπορεί να χρειαστεί να περιμένεις μέχρι και 7 χρόνια, ενώ σ'όλες σχεδόν τις Ευρωπαϊκες χώρες, η ένταξη είναι σχεδόν άμεση.
Καμία αγανάκτηση για τους δρόμους καρμανιόλες,για τον τριπλασιασμό τιμών σε όλα σχεδόν τα προϊόντα αμέσως μετά την έλευση του Ευρώ(αλήθεια, γιατί δεν έγινε κάποιο μποϊκοταζ τότε, όπως π.χ στην Γερμανία) και για τη γκετοποίηση του κέντρου της Αθήνας?
Επίσης, και μ'όλο το σεβασμό στους "αγανακτισμένους" συναδέλφους, θα ήθελα να γινόταν ένα γκάλοπ εκεί έξω απ'τη Βουλή, για να μαθαίναμε κι εμείς, οι οπαδοί του καναπέ, τί στο διάολο ψήφιζε τα τελευταία χρόνια,η πλειοψηφεία όλων αυτών που τώρα φασκελώνουν,γιαουρτώνουν και φτύνουν τους εκπρόσωπους του ελληνικού κοινοβουλίου.
Δηλαδή ρωτάω:Τώρα καταλάβατε ότι είναι ψεύτες & απατεώνες? Κι αν ναι, πώς κι έτσι ?
Τί μεσολάβησε ?
Εκτός κι αν όλα αυτά τα χρόνια, δεν είχαμε "δημοκρατία" στο Ellada, κι όλοι αυτοί που τώρα προπηλακίζετε, δεν εκλέχθηκαν, αλλά σας(μας)επιβλήθηκαν με το στανιό ή προσγειώθηκαν στη Βουλή με ιπτάμενο δίσκο απ'το υπερπέραν !
Μήπως τελικά, η αγανάκτηση είναι καθαρά θέμα οικονομοτεχνικό κι όχι ιδεολογικό?(γιατί αν είναι έτσι, προτιμώ τον καναπέ συνάδελφοι...)
Μήπως το timing της καθυστερημένης αυτής αγανάκτησης, δείχνει ότι θα πρέπει μάλλον να ξανασυζητήσουμε λίγο,τη "φορά" και την "διέυθυνση" που θα πρέπει να έχει ένα φυσικό μέγεθος, όπως η ελληνική πατροπαράδοτη μούντζα ?
Συγγνώμη αν κούρασα, αλλά είμαι κι εγώ ένας "αγανακτισμένος" εδώ και 15 περίπου χρόνια και δεν μ'ακούει κανένας.
Και μάλλον, δύσκολα θα βρεθούμε κάποια στιγμή στην ίδια διαδήλωση....
Υπάρχει τελικά κάτι ?
Aυτή τη στιγμή, για μένα υπάρχει μόνο ο Manzanera...

Σάββατο 21 Μαΐου 2011

Blood Pressures


Μου φαίνεται πως ο Jim Carrey στο "The Truman Show", είναι μια πολύ light εκδοχή των σημερινών παγκοσμιοποιημένων(και με το νόμο) μεθόδων παρακολούθησης, των συστημάτων ελέγχου και των έντεχνα κατασκευασμένων "ειδήσεων", καθώς και του τρόπου που αυτές διαρρέουν, όποτε κάποιοι(πολύ οικονομικά ισχυροί) θεωρήσουν πως "ο κόσμος πρέπει επιτέλους να μάθει την αλήθεια"...
Ο μοσχαναθρεμμένος Dominique, αποτελεί το πιο πρόσφατο(αν και τραγελαφικό) παράδειγμα, για το πόσο "εύκολα" μπορούν κάποιοι, όποτε κι αν θελήσουν, να καταστρώσουν το απόλυτο "στήσιμο", διαλύοντας καριέρες και ζωές που οι ίδιοι αποφάσισαν να χτίσουν πάνω σε συγκεκριμένα πρόσωπα και φυσικά οι ίδιοι αποφασίζουν για το πότε και πώς, θα τις πάρουν πίσω !
O ξερακιανός, μουσάτος, αρματωμένος κύριος, που εξέπνευσε όπως λένε, κάπου στο Πακιστάν, το κτίριο Ν0 7 στο πάλαι ποτέ World Trade Center, o φουκαράς που δεν πρόλαβε να συνοδεύσει τη γυναίκα του στο μαιευτήριο, ο Lars Von Trier, η επικείμενη ευθυγράμμιση των πλανητών, κι ένα σωρό άλλα καθημερινά ή όχι γεγονότα, συνθέτουν ένα πρωτόγνωρο ψηφιδωτό που συναγωνίζεται σε τραγικότητα τα "Short Cuts" του R.Altman και ξεπερνάει σε ένταση το "Do The Right Thing" του Spike Lee.
Μοιάζει πολύ τρομακτικό, αλλά έχω την εντύπωση πως αν μπεις στο στόχαστρο κάποιων ανθρώπων, είναι σχεδόν ακατόρθωτο να ξεφύγεις....
"Κι οι φήμες λένε..."όπως προφητικά κάποτε έγραφε η Κ.Γ.
Σ'αυτό το κλίμα, τα "πράσινα καλοκαιρινά μήλα" των Fleet Foxes μου θύμισαν το ακουστικό κρεσέντο των Simon & Garfunkel στο "Wednesday Morning 3 A.M",και ενώ στην αρχή ψιλοεκνευρίστηκα με την όλη φάση, στη συνέχεια ενέδωσα στα "The Shrine/An Argument"(ο τύπος τραγουδάει πραγματικά πολύ καλά εδώ!) και "The Plains/Bitter Dancer".
Μου άρεσαν επίσης ύστερα από καιρό οι Foo Fighters(το "Dear Rosemary" το έχω τιμήσει δεόντως!), ενώ βρήκα εντελώς αχρείαστη και λάθος επιλογή, τη συνεργασία της θεάς Stevie Nicks με τον Dave Stewart, που αντί να απογειώσει τη φωνάρα της, μάλλον θολώνει τα νερά...
Εν τέλει,και για να μην φλυαρώ άλλο,η "ζημιά" έγινε από 'κει ακριβώς που περίμενα...
Η Alison , τραγουδάει το "Last Goodbye" όπως μόνο μία Siouxsie θα μπορούσε να κάνει, κάνοντας κάποιους να σέρνονται δικαιολογημένα στα πατώματα, αφού πρώτα σιγουρευτούν ότι έχουν κλείσει καλά τις πόρτες κι έχουν τραβήξει όλες τις κουρτίνες.

Δεν μπορεί ν'αφορά όλους αυτό το τραγούδι ρε γαμώτο !Δεν γίνεται να είναι για όλους και μάλλον δεν θα τραγουδηθεί ποτέ μαζικά, σε τεράστια στάδια.
Ευτυχώς...

Κυριακή 1 Μαΐου 2011

H T.v, στο ραδιόφωνο...















Λίγο μετά την κυκλοφορία του 5ου album του συγκροτήματος, που ξεκίνησε πριν 10 χρόνια απ'το Brooklyn, και με το "Nine Types Of Light" πείθει ακόμα και τους πιο επιφυλακτικούς σαν και του λόγου μου, ότι είναι απ'τα λίγα καινούργια πράγματα, που αξίζει κάποιος ν'ασχοληθεί.
Αν και είμαι σίγουρος, πως δεν θα παθιαστώ ποτέ με τους TV On The Radio, η τελευταία τους δουλειά μου άρεσε πολύ, και συγκαταλέγεται ανάμεσα στα 5-6 καλύτερα albums που έχω μέχρι στιγμής ακούσει μέσα στο 2011.
Σοβαρό, προοδευτικό rock, αλλά περισσότερο open-minded παρά progressive....
Με εξέπληξε ευχάριστα, ο τρόπος που χρησιμοποιούν τα πνευστά και η ανάδειξη ρεφρέν, που δεν εξαρτώνται άμεσα απ'τους στίχους(οι οποίοι επίσης είναι μια χαρά...)
Ωραία μουσικούλα, και κρίμα που ο Gerard έφυγε τόσο νωρίς για να μην προλάβει να δει τη συνέχεια...
Πιο κάτω, ο αγαπημένος μου απ'τους συνολικά"εννέα τύπους φωτός"....

Παρασκευή 22 Απριλίου 2011

L'Apocalypse

Mπορεί να μην είναι κλασσική μουσική, γιατί τελευταία στιγμή, άλλαξα γνώμη(ως συνήθως) αλλά είναι ένα ορχηστρικό masterpiece, κάποιου "δικού" μας, πολύ μεγάλου συνθέτη, που δυστυχώς ποτέ μας δεν τιμήσαμε ως χώρα, στο βαθμό που έπρεπε, ούτε εκμεταλλευτήκαμε πολιτιστικά(με την καλή έννοια) την μουσική ιδιοφυία του, προκειμένου να παράγουμε και να εξάγουμε πραγματικά αληθινό, πολιτισμό.

Τετάρτη 20 Απριλίου 2011

Η Καλύτερη Χορωδία EVER !

















Tο κόλλημα που έχω με το "State Of Independence", ειδικά στη διασκευή που έκανε η Donna Summer, ένα μόλις χρόνο μετά την κυκλοφορία της original εκτέλεσης, των Anderson/Papathanasiou, είναι γνωστό σε όλους όσους παρακολουθούν το άθλιο αυτό blog.
Eιδικά κάθε χρόνο, αυτή την περίοδο, με πιάνει μια μανία μ'αυτό το τραγούδι, για λόγους που κι εγώ ο ίδιος αδυνατώ να αντιληφθώ.
Τελοσπάντων, δέχομαι στωϊκά το κάλεσμα της φύσης(γιατί έχω τελικά πεισθεί, πως περί αυτού πρόκειται...) και συνεχίζω.
Στο θέμα μας:
H χορωδία που συνόδευε τη Donna Summer, σ'αυτό το αριστούργημα, υπό το άγρυπνο πάντα βλέμμα και τις αναλυτικές οδηγίες του τελειομανή Quincy, δεν ήταν μια απλή χορωδία....
Ο σπουδαιότερος μαύρος καλλιτέχνης όλων των εποχών, δηλ. ο Stevie Wonder, o Μichael Jackson, η φοβερή και τρομερή Dionne Warwick, ο Lionel RichieBrenda Russell, o εξαιρετικός vocal-ίστας James Ingram, o Kenny Loggins, o Christopher Cross κι ο Michael McDonald, ήταν εκεί, πριν συμβεί το "We Are The World" που ακολούθησε αργότερα, με την προσθήκη ακόμα περισσότερων μεγάλων καλλιτεχνών.
Ομολογώ πως δεν είχα γνώση επί του θέματος, και το ανακάλυψα σχεδόν τυχαία σε μια συλλογή της D.Summer, διαβάζοντας τα credits.
Το εντυπωσιακό, όπως μπορείτε να δείτε και στο βίντεο που παίζει πιο κάτω, είναι η απλότητα που διέπει τον τρόπο που ο Quincy καθοδηγεί τις ΤΕΡΑΣΤΙΕΣ αυτές ΦΙΡΜΕΣ, αλλά και η αντίδραση των συγκεκριμένων καλλιτεχνών στις όποιες παρατηρήσεις του, που θυμίζουν περισσότερο παιδιά που μαζεύτηκαν σε κάποια εκκλησία να κάνουν πρόβα στα gospel της Κυριακής, παρά ντίβες που πουλάνε εκατομμύρια δίσκους παγκοσμίως και τρώνε με χρυσά κουτάλια.
Δείτε το βίντεο, και θα καταλάβετε τί εννοώ....
Εν κατακλείδι:
Nαι ! Αυτή είναι η σπουδαιότερη χορωδία όλων των εποχών !
Αυτή η χορωδία έδωσε ουσιαστικά την ιδέα για τη "μάζωξη" του "We Are The World", με τη διαφορά ότι το "State Of Independence" είναι ένα πολύ πιο δύσκολο τραγούδι, με πολύ μεγαλύτερες απαιτήσεις, και στα φωνητικά δεν ξεχωρίζει κανένας.
Απλώς νιώθεις, ότι αυτό που ακούς να σιγοντάρει τη D.Summer, δεν είναι καθόλου συνηθισμένο και μάλλον έξω απ'τα ανθρώπινα....
"Shablamidi shablamida , shablamidi shablamida..." ξανά και ξανά...
Δύο σχεδόν αστείες λέξεις, που επαναλαμβάνονται μεταλλάσοντας έναν εκνευριστικό γλωσσοδέτη, σ'ένα απογειωτικό ύμνο κάθαρσης.
Γι'αυτό είναι τόσο σπουδαία η δουλειά του Quincy Jones, και γι'αυτό η χορωδία του "State Of Independence", είναι μακράν η καλύτερη όλων των εποχών !
Καλό Πάσχα σε όλους.
Την Μ.Παρασκευή, παραδοσιακά, στο blog θα υπάρχει κλασσική μουσική.

Κυριακή 17 Απριλίου 2011

Robbie Robertson - Somewhere Down The Crazy River













Με αφορμή την εντυπωσιακή του επιστροφή, ύστερα από 13 ολόκληρα χρόνια, και την κυκλοφορία του 5ου προσωπικού του album, με τίτλο"How To Become Clairvoyant", νομίζω πως αξίζει να πούμε μερικά λόγια για το "φαινόμενο", Robbie Robertson.
Καναδός, γεννημένος το 1943 στο Ontario, έκανε τα πρώτα του μουσικά βήματα, δίπλα στον σπουδαίο Ronnie Hawkins, και τους Hawks, το group δηλαδή που λίγα χρόνια αργότερα, θα στελέχωνε τους περίφημους The Band.
O Dylan, είχε κάποτε δηλώσει,πως "η μαθηματική κιθαριστική ιδιοφυία του Robbie, και ο τρόπος που τη χειρίζεται, τον κάνει τον μοναδικό ίσως κιθαρίστα, που δεν μου σπάει τα νεύρα ...". Παρ'όλες όμως τις περιοδείες με τον Dylan, και συνεργασίες σε album όπως το "Blonde On Blonde"(1966), η μεγάλη Παναμερικανική αναγνώριση, θα έρθει λίγο αργότερα, με την κυκλοφορία των δύο πρώτων l.p των The Band, "Music from Big Pink"(1968) και "The Band"(1969).
To 1976,και ύστερα από πολυετές, κουραστικό και ψυχοφθόρο touring, η "Μπάντα" άρχιζε να διαλύεται, και το 1978, ήταν η τελευταία φορά που βρίσκονται όλοι μαζί, παρέα με τους διάσημους φίλους τους, στην ταινία του Scorsese, "The Last Walz". (όνομα και πράγμα...)

Από'κει και μετά, αρχίζουν τα κολλητηλίκια με τον Scorsese, παραγωγές,soundtracks,scores, ακόμα και music supervising.(βλέπε Shutter Island)

Aυτό που θα ήθελα να συμπληρώσω εγώ για το Robbie, πέραν του εντυπωσιακού βιογραφικού του, που είναι αδύνατον να συμπτιχθεί σε 2-3 παραγράφους, είναι πως αντιπροσωπεύει σε μεγάλο βαθμό, αυτό ακριβώς που μ'αρέσει ν'ακούω, απ'τη συγκεκριμένη πλευρά του Ατλαντικού. Καθαρόαιμο αμερικάνικο Rock, παραδοσιακό, αλλά σε καμία περίπτωση πουριτανικό,αεράτο,περήφανο, άνετο κι αβίαστο.

Πιο κάτω, παίζει η μεγαλύτερη επιτυχία της solo καριέρας του, απ'το ντεμπούτο album του 1987, με τίτλο "Robbie Robertson", σε συμπαραγωγή με τον Daniel Lanois(ωραία πράγματα έβγαζε τότε η Geffen ! !) Θα επανέλθω σίγουρα, με Robbie, αφού το "How To Become A Clairvoyant", κάτι μου λέει πως θα είναι και στη λίστα με τα 20 καλύτερα της χρονιάς....

Το επόμενο post, θα αναρτηθεί μέσα στη Μ.Εβδομάδα, και θα έχει σαν θέμα την καλύτερη χορωδία ΌΛΩΝ ΤΩΝ ΕΠΟΧΏΝ, που έχει ακουστεί σε pop/rock τραγούδι, από καταβολής Rock'n'Roll.

Υ.Γ: Bon Voyage, στο Ν.Παπάζογλου..

Σάββατο 9 Απριλίου 2011

Βroken Social Scene - H O T E L

To τρίτο l.p της πιο εντυπωσιακής μουσικής κολλεκτίβας των 00s, το βασανίζω κανονικά,καθημερινά και αδειάλλειπτα, εδώ και 2 περίπου εβδομάδες, και μου φαίνεται πως είναι απ'τους δίσκους που δεν ξεζουμίζονται με τίποτα! Το αγόρασα βέβαια με μία σχετική καθυστέρηση 5+ χρόνων από την επίσημη κυκλοφορία του, αλλά την όλη φάση της αργοπορίας και του λάθος timing, την κουβαλάω πλέον στο αίμα μου. Τώρα, κατά πόσο η έννοια του timing, μπορεί ν'αγγίξει το mood των Broken Social Scene, αυτό είναι ένα άλλο θέμα. Γενικά πρέπει ν'ασχοληθείς μαζί τους, για να πάρεις.(αν τελικά πάρεις κάτι...) Νόμίζω πως οι συγκεκριμένοι Καναδοί, που αν ήθελαν παράλληλα με το group να στήσουν και μια κανονική ομάδα ποδοσφαίρου με αναπληρωματικούς, δεν θα είχαν κανένα απολύτως πρόβλημα(αφού τα μέλη του συγκροτήματος, είναι κάτι λιγότερο από 20 ! !), αποτελούν μια κατηγορία μόνοι τους. Μου βγάζουν μια βεβαιότητα, ότι αποφεύγουν την "ξεπέτα" όπως ο διάολος το λιβάνι, και ότι το τελικό αλτρουϊστικό ηχητικό αποτέλεσμα που φτάνει στ'αφτιά μου, έχει περάσει από 40 κύματα.(αυτό το τελευταίο, συνήθως με κουράζει, αλλά εδώ μάλλον μου εξάπτει την περιέργεια...) Δεν έπληξα στιγμή. Δεν βαρέθηκα καθόλου. Απλώς, ήταν απ'τις ελάχιστες φορές στη ζωή μου, που δε μου άρεσε τόσο,που ήμουν μόνος.(τη συγκεκριμένη στιγμή εννοώ...γιατί μετά από λίγο ξανάρθα στα ίσα μου) Μάλλον φταίνε οι επανειλημμένες ακροάσεις του "Hotel", που θυμίζει φρικτά προς το τέλος το "Οne Evening" της Feist, με το οποίο έχω θέμα... Δύσκολος μήνας ο Απρίλης.

Τρίτη 8 Μαρτίου 2011

Το τελευταίο χιόνι...











Καλό μήνα, έστω και καθυστερημένα....(και καλή Σαρακοστή,για τους νηστεύοντες)
Ο Μάρτιος , παραδοσιακά, ήταν πάντα,ο μήνας του "τελευταίου χιονιού"ή αν προτιμάτε των τελευταίων κρύων....
Προβλέψιμος του κερατά, σαν το "Μαύρο Κύκνο".
Διεκπεραιωτικός,μεσολαβητικός, Real Estate στο χρώμα του πάγου.
Κάτι σαν το "The King Of Limbs" των Radiohead...
Η Marianne Faithfull έβγαλε καινούργιο album !!!(άκουσον, άκουσον)
Η P.J Harvey ηχογραφεί τα "δικά της", summertime blues, σε καθεδρικούς ναούς, κάνοντας όλο το Μ.Νησί να "ταρακουνιέται", και σας ορκίζομαι πως αυτή την Καθαρά Δευτέρα, δεν είχα ούτε μία διακοπή ρεύματος στην πτωχική, εξοχική, μόνιμη κατοικία μου, εξαιτίας της μειωμένης προσέλευσης των "χαρταετάδων" στα Ν.Προάστεια, προφανώς λόγω ψύχους.
Αγαπημένη μου νότα, εξακολουθεί να παραμένει το ΝΤΟ, στις πρώτες τρεις οκτάβες του πιάνου, και ζητώ δημόσια συγγνώμη απ'τη Dusty, που εδώ και μία εβδομάδα, ξυπνάει κάθε τόσο και λίγο απ'τα ηχηρά φταρνίσματά μου.
Jo, είσαι τρομακτικά ακριβής, σε σημείο να μη θέλω ν'ακούσω ....άλλο.(τρομάζεις κόσμο έτσι)
Ένας πολύ καλός μου φίλος,a true artist, με συγκίνησε σήμερα, τηλεφωνώντας μου μεσημεριάτικα, και λεγοντάς μου την εξής φοβερή ατάκα:"ρε συ,σε πήρα τηλ.γιατί νόμιζα ότι πέθανες στα 35.... και το θέμα είναι πως, αν είχες πεθάνει, δεν έχουμε κάποιον κοινό γνωστό για να μου το πει..."
Στον Θ. αφιερώνω το παρακάτω τραγούδι, και τον παρακαλώ να μη σταματήσει ποτέ να μελετάει....modern jazz.
Η "ένδοξη",γη της επαγγελίας, από μια φωνή που μόνιμα θα βρίσκεται σε κάποιο καραβάνι,και θα πηγαίνει....θα πηγαίνει....

Δευτέρα 7 Φεβρουαρίου 2011

Another One Bites The Dust...












Aυτή η μακάβρια στήλη, τείνει να γίνει μόνιμη, αφού τις τελευταίες μέρες, έχει πέσει "θανατικό" εκεί έξω....
Φτου-φτου-φτου....
Αν και ποτέ μου δεν υπήρξα fan, ούτε του ίδιου, ούτε των Thin Lizzy, του αξίζει σίγουρα ένα farewell, έτσι για την τιμή της ηλεκτρικής κιθάρας, που αν μη τί άλλο, υπήρξε η προέκταση του χεριού του....
Είχε τζαμάρει και με τους Traveling Wilburys στο "She's My Baby", εκτός των άλλων, και νομίζω ότι μια "Ισπανική Κιθάρα", είναι το λιγότερο που θα μπορούσε να προσφέρει το άθλιο αυτό blog, στον αιώνιο Ιρλανδό-"loner" που μας αποχαιρέτησε στα 58 του.
Ελπίζω την επόμενη εβδομάδα να μην ξαναχρειαστεί να γράψω στο "another one bites the dust"....

Τετάρτη 2 Φεβρουαρίου 2011

Αnother One Bites The Dust....


Πάει κι αυτός ....
"Τα διαμάντια είναι παντοτινά" !
Το έμαθα προχτές το μεσημέρι, από το Θείο Γ.(ως συνήθως...) και μόλις τώρα, πήρα το μπαμπά μου τηλ. για να του κάνω "γνωστά τα νέα".
Εκείνος, τέρας ψυχραιμίας, και προσωποποίηση της κυνικότητας, με ρώτησε το εξής άσχετο:"Ρε μαλάκα, δε κρυώνεις εκεί πέρα ? Και καλά εσύ, ο σκύλος πώς τη βγάζει ?"
Εγώ προσπαθώντας να προσποιηθώ τον ψύχραιμο, του απάντησα πως "δεν κρυώνω στο Λαγονήσι, αλλά ζεσταίνομαι στη Νίκαια", κι εκείνος έβαλε τα γέλια....
Τον πληροφόρησα επίσης για το κατόρθωμα της Adelle, που από 19, έφτασε αισίως τα 21, κάνοντας όλο το Μ. Νησί να τιμά και τα 2 l.p της, μέσα στο Top 10 της εβδομάδας που διανύουμε, και τέλος τον καληνύχτησα, λέγοντάς του πως αφού ακόμα δεν έχει αξιωθεί να γίνει παππούς, θα μπορεί κι αυτό το καλοκαίρι να κάνει ανενόχλητος τις διακοπές του στη Σαντορίνη, πίνοντας ανέμελα όσα gin & tonic (δεν)του επιτρέπει ο καρδιολόγος του.....
Πιο κάτω, παίζει ένα απ'τα προσωπικά μου instrumental obsessions, για έναν απ'τους μεγαλύτερους "cowboy", (όχι μόνο του "μεσονυχτίου") που γνώρισε ποτέ η μουσική βιομηχανία.
Με πολύ αγάπη, κι ας μην είναι απ'τη Ρωσία.....
Ζούμε στ'αλήθεια,μονάχα δυο φορές?

Τετάρτη 26 Ιανουαρίου 2011

Snobbery & Decay


Oι ACT, ήταν ένα ντουέτο, που αποτελούνταν από τον Βρετανό μουσικό-συνθέτη Τhomas Leer, που ήδη είχε στην πλάτη του ένα σεβαστό αριθμό προσωπικών albums χωρίς όμως κάποια ιδιαίτερη επιτυχία, και τη Γερμανίδα Claudia Brucken, που μετά τη διάλυση των Propaganda, στηρίχτηκε στις πλάτες του τότε συζύγου της και ιδρυτικού στελέχους της ΖΤΤ records, Paul Morley, ψάχνοντας ένα αποκούμπι.
Το 1987, οι ACT, κυκλοφορούν το πιο επιτυχημένο τους single, "Snobbery & Decay", που λίγους μήνες αργότερα, θα συμπεριληφθεί στο ένα και μοναδικό album που κατάφεραν να ολοκληρώσουν, με τίτλο "Laughter,Tears & Rage".
Mου είναι εξαιρετικά δύσκολο να περιγράψω τα συναισθήματά μου για το συγκεκριμένο single.
Θα πω μόνο, ότι το ανακάλυψα τυχαία στη γαλάζια συλλογή της Island, και αυτό που μου συμβαίνει κάθε φορά που το ακούω,(δηλαδή καμιά δεκαριά φορές την ημέρα, εδώ και ένα μήνα!) ταιριάζει τρομακτικά, με το παγωμένο άγγιγμα του kinky ήλιου, των αλκυονύδων.
Mια απόλυτα στυλάτη, χρεωκοπία !
Σαμπάνια, πανάκριβο χαβιάρι και στυλιστικές σπατάλες με την υπογραφή του Calvin Klein.
Ο Μr. Hyde του Dr.Mabuse !
Παζολινικό σεξ, σε σαλόνια με χρυσά ανάκλιντρα, σιωπηλά χλιδάτοι θάνατοι σε πορφυρά σεντόνια και κολλαριστά χαρτονομίσματα σε καταστροφικές συναλλαγές που δεν "παίζουν" ρέστα !
Σνομπ ηλεκτρονική pop, με εντελώς decadance φυγόκεντρες δυνάμεις που σε παίρνουν και σε σηκώνουν !
Στο εξώφυλλο του single,οι χαρακτηριστικές μορφές των Quentin Crisp(συγγραφέας, αθεράπευτα επιδειξιομανής και gay icon των 70's στην Αγγλία) και Liberace(ένας απ'τους πιο ακριβοπληρωμένους πιανίστες-entertainer στην εικοσαετία '50-70 παγκοσμίως) έρχονται να συμπληρώσουν το παζλ, της πιο glamour κατάπτωσης, που έχει γνωρίσει ποτέ η popular μουσική.
Υποκλίνομαι κι ανατριχιάζω!

Κυριακή 16 Ιανουαρίου 2011

Mea Culpa



To μεγαλύτερό μου λάθος, όσον αφορά τη λίστα με τα καλύτερα της χρονιάς, είναι ότι άφησα απ'έξω το "My Beautiful Dark Twisted Fantasy".
To πέμπτο l.p του Kanye, θα έπρεπε να βρίσκεται τουλάχιστον μέσα στην πρώτη τριάδα, κάτι που έχω πλήρως συνειδητοποιήσει, εδώ και δέκα μέρες περίπου.
Τραγική παράλειψη εκ μέρους μου, που συνέβη μάλλον γιατί δεν άκουσα ολόκληρο το δίσκο μέσα στον Νοέμβριο.
Νομίζω πως είναι το μεγαλύτερο "φάουλ" στο οποίο έχει υποπέσει το άθλιο αυτό blog, στα 4 χρόνια που φτιάχνουμε τις λίστες με τα καλύτερα.
Ο δίσκος είναι ίσως η πιο ολοκληρωμένη και μεστή δουλειά, του Νο 1 καλλιτέχνη της δεκαετίας, που ξεκινώντας συνυπογράφoντας την παραγωγή του "Blueprint" με τον Jay-z, έφτασε να κατακτά τρόπους μουσικού εξπρεσιονισμού, που κανείς άλλος εως τώρα δεν τόλμησε να αγγίξει.
Για μένα, ο Kanye West, είναι ένας Μαύρος Πάνθηρας με baroque καταβολές.
Η μαύρη version του Brian Eno, το πρελούδιο του έγχρωμου Kubrick, το ιντερλούδιο του ασπρόμαυρου Hitchcock, η electro έκδοση μιας σονάτας του Ligeti και το κλειδί που ανοίγει το λουκέτο-περιδέραιο στο λαιμό του Sid Vicious.
Eυτυχώς που πρόλαβα κι αγόρασα το cd, με το banned cover.(φώτο)
Κάτι είναι κι αυτό.
Ελπίζω να μην ξανακάνω τέτοιο λάθος.

Δευτέρα 3 Ιανουαρίου 2011

The Film Of My Life


Το πρώτο post της χρονιάς .
Οουουουουουου......
Η μέρα, έχει ήδη αρχίζει να μεγαλώνει.
Ανεπαίσθητα, μπορεί να νομίζουμε, αλλά 2λεπτά τη μέρα, είναι 2 λεπτά.
Τελικά, αυτό που νομίζουμε ότι γίνεται, σπανίως συνάδει μ'αυτό που πραγματικά συμβαίνει, στο μέγεθος που συμβαίνει.
Κι αυτό που πραγματικά συμβαίνει, μπορεί να προσδιοριστεί με σχετική ακρίβεια, μόνο από ρολόγια,ζυγαριές,μεζούρες και πιεσόμετρα.
Ο άνθρωπος, αδυνατούσε πάντα να προσδιορίσει πράγματα και καταστάσεις, όχι γιατί δεν μπορούσε, αλλά γιατί πραγματικά δεν ήθελε.
Δεν υπάρχει χειρότερος κριτής, απ'αυτό που λέμε, "ανθρώπινο μάτι".
Βγάζει το άσπρο, κατάμαυρο και μετατρέπει την πίσσα σε πούπουλα.
Καμία εμπιστοσύνη λοιπόν στο POV.(point of view)
Ακόμα και στο πορνό, το POV, ήρθε ως ένα νέο επαναστατικό είδος(δήθεν HQ amateur) και τελικά κατέστρεψε τα πάντα, αφαιρώντας την ουσία του πραγματικού hardcore, αποβλακώνωντας εντελώς τον παραδοσιακό μαλάκα, και ισοπεδώνοντας μια για πάντα την αίσθηση του μεγέθους.(αυτό το τελευταίο νομίζω ήταν καταλυτικό χτύπημα....γιατί size DOES matter !)
Κάτι τέτοια σκέφτομαι ακούγοντας, το πολύ μπροστά για την εποχή του "The Original Soundtrack" των 10CC, ή προσθέτoντας κρέμα γάλακτος σ'ένα ταψάκι με ξαναζεσταμένα κανελόνια και 1 1/2 μισοκαμμένο μπιφτέκι από προχτές, με την ελπίδα να ορθοποδίσουν.
Από την άλλη, δεν μπορώ να μην σταθώ με δέος μπροστά στους αθεράπευτα ρομαντικούς(από άποψη) συνανθρώπους μου, που εξακολουθούν να πιστεύουν φανατικά πως το κρασί και το τζάκι, είναι καθαρά παρεϊστικά σπορ, υπερασπίζονται μέχρις εσχάτων τις ζεστές "φωλίτσες" της ορεινής Κορινθίας, και τσουγκρίζουν με χαμόγελο μέχρι τ'αυτιά τα ποτήρια τους σε ρεμπετάδικα.(υπάρχουν ακόμα αυτά ??)
Ωραίο πράγμα η αφοσίωση, ειδικά όταν ξυρίζεσαι μετά από έναν χορταστικό, 12άωρο ύπνο, γνωρίζοντας ότι στο σπίτι εξακολουθούν και υπάρχουν τσιρότα.
Ο Machete, ήταν τελικά swinger ?