Παρασκευή 31 Δεκεμβρίου 2010

Happy New Fear


Tο τελευταίο post της χρονιάς.
Εκεί έξω, δηλαδή και μέσα, γίνεται χαμός!
Το απόλυτο χάος!
Ειλικρινά δεν ξέρω τί ακριβώς έχουν στο μυαλό τους, όσοι εύχονται "καλή χρονιά" κτλ.
Τί σκέφτονται?
Αν σκέφτονται κάτι...
Όσοι πάντως το εννοούν, μάλλον τους περισσεύουν η φαντασία κι η γεναιότητα, αφού στο βάθος όλοι γνωρίζουμε πως το 2011,αποκλείεται να είναι μία "καλή χρονιά".
Δεν μπορείς να κάνεις ότι δεν ξέρεις ή δεν βλέπεις.
Είναι τόσο προφανές.
Το διακρίνεις στα βλέμματα όλων, το νιώθεις στην αύρα του διπλανού σου.
Το κυρίαρχο συναίσθημα παντού, είναι ο φόβος.
Από την άλλη, ρεαλιστικές ευχές ΔΕΝ υπάρχουν,γιατί εαν ήταν ρεαλιστικές, πολύ απλά δεν θα ήταν ευχές.
Τελοσπάντων, εύχομαι μία όσο το δυνατόν πιο ανώδυνη χρονιά, με τις μικρότερες απώλειες ψυχικής ισορροπίας(πολύ βασικό αυτό), καλό κουράγιο σε όλους μας και προπάντων πολύ χιούμορ, που είναι βασικό αντίδοτο σε decadance συνθήκες, όπως αυτές που βιώνουμε.
Ένα ευχάριστο της κρίσης, το ότι δεν στολίστηκε(ευτυχώς) αυτό το κακόγουστο-δέντρο-έκτρωμα, που συνήθιζαν να στήνουν στο Σύνταγμα.
Άλλο ένα ευχάριστο, είναι ότι τα δώρα μικραίνουν σε μέγεθος.
Αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι συρικνώνεται κι η αξία τους.
Πόσο μπορεί για παράδειγμα να συρικνωθεί το "Μονόγραμμα" του Ελύτη?
Πέντε-έξη λέξεις, σωστά χρησιμοποιημένες, ικανές να σκοτώσουν.
Το 2011, ακόμα κι αυτοί που ζορίζονται να σκεφτούν(όπως ο γράφων), θ'αναγκαστούν να το κάνουν.
Back to basics?
Δεν ξέρω, αλλά αν είναι αυτό το θέμα, so be it....
Επιστροφή στο μασίφ.
Σήμερα άνοιξα ένα μικρό φάκελο, και διάβασα ένα πολύ όμορφο ραβασάκι, απ'αυτά που μάλλον δεν θα γράψω ποτέ μου.
Σ'ένα χρόνο από τώρα, έχω υποσχεθεί ν'ανοίξω έναν ακόμα μεγαλύτερο φάκελο, αλλά προς θεού, όχι νωρίτερα από 31/12/2011.
"Μ'ακούς" ?
Ο θείος Γ. τελειώνει τώρα και τη φετινή μουσική ανασκόπηση.
My beautiful,dark,twisted fantasy.
Kόλλημα κι αυτός με τον Kanye West.
Καλή χρονιά σε όλους.(ουπς....μου ξέφυγε)

Δευτέρα 20 Δεκεμβρίου 2010

Best Of 2010 No 1 : Mike Patton - Mondo Cane




















Αν υπάρχει κάτι, με το οποίο πραγματικά έπαθα την πλάκα της ζωής μου, για φέτος, αυτό είναι το "Mondo Cane"και μόνο !
Παρ'ότι, ποτέ δεν υπήρξα ιδιαίτερος θαυμαστής,του Patton ή των Faith No More, ο τύπος είναι ΘΕΟΣ !(κάτι ήξερε μια ψυχή που επέμενε πριν χρόνια...)
Όταν ο καντινιέρης της πλατείας Μαβίλλη, ξαφνικά αποφασίζει να εγκαταλείψει το "βρώμικο", και ν'ασχοληθεί με την μοριακή γαστρονομία, οι περισσότεροι θα σπεύσουν να του εξασφαλίσουν ένα ευάερο δωματιάκι στο Δρομοκαϊτειο, φροντίζοντας παράλληλα, να'ναι εφαρμοστός ο ζουρλομανδύας που θα τον τυλίξουν.
Έλα όμως, που καμιά φορά, η τρέλα όχι μόνο δικαιώνεται, αλλά θριαμβέβει πανυγηρικά, και τότε πάνε όλες οι λογικές του κόσμου περίπατο....
Μία τέτοια περίπτωση, είναι και το "Mondo Cane".
Ο Patton, σε μία του συνέντευξη, είπε πως "αυτός ο δίσκος, είναι κατάλληλος για οποιονδήποτε έχει καρδιά μέσα στο στήθος του", και νομίζω πως καταλληλότερο briefing, αναφορικά με το τί πραγματικά συμβαίνει εδώ, δεν υπάρχει.
Ευχαριστώ όλους όσους διάβασαν και το φετινό countdown, και τους "έπιασε" έστω ένα τραγούδι.
Τελειώσαμε κι αυτή τη φορά.
Συγκινούμαι πραγματικά, όσο σκληρόπετσο γομάρι κι αν έχω χαρακτηριστεί.
Όσοι μπείτε στον κόπο ν'ακούσετε την διασκευή-αριστούργημα, που παίζει πιο κάτω,σας προτρέπω ανεπιφύλακτα να τσεκάρετε και το original, του Luigi Tenco, o οποίος στα 29 του, αποφάσισε να δώσει τέλος στη ζωή του, μόλις έμαθε πως το τραγούδι με το οποίο συμμετείχε στο φεστιβαλ του Σαν Ρέμο το 1967 παρέα με την Dalida("Ciao Amore Ciao), δεν είχε περάσει στον τελικό.(άλλος ψυχάκιας.....)
Τελικά, έχω θέμα με το "μετρικό σύστημα".
"Αυτό που μετράει",από Depeche Mode μέχρι Luigi Tenco.

Κυριακή 19 Δεκεμβρίου 2010

Βest Of 2010 No 2 : Badly Drawn Boy - It's What I'm Thinking:Photographing Snowflakes




















Δηλώνω και επίσημα πλέον, fan του Damon Gough, και θέλω να ευχριστήσω δημόσια τον dearest-friend-provokator,που μου έφερε τον δίσκο απ'το Λονδίνο μόλις κυκλοφόρησε.
Γι'αυτό είναι οι φίλοι.
Αν η πιο δύσκολη δουλειά του κόσμου, είναι να φωτογραφίζει κανείς νιφάδες χιονιού,τότε ένα απ'τα πιο επίπονα πράγματα στην ζωή, είναι η κατανόηση και αποδοχή των εσωτερικών μας αλλαγών.
Ο άνθρωπος αλλάζει ρεεεεεε...
Τρομάζω στην ιδέα πως έχω αρχίσει και συνηγορώ υπέρ της πραότητας,υπερασπιζόμενος ανθρώπους που πατάνε στις μύτες, για να μην ακουστούν,και κλείνουν με ταχυδακτυλουργικό τρόπο τις πόρτες πίσω τους, προκειμένου να μη γίνουν αντιληπτοί, όταν φεύγουν, νωρίς το πρωί.
Μεγάλη υπόθεση η ευγένια, ακόμα κι όταν συντηρείται σε θερμοκρασίες εκτός ψυγείου.
Δεν αλλοιώνεται ποτέ.
Όσον αφορά έννοιες όπως,ασφάλεια και σιγουριά, η καλύτερη δουλειά που έχετε να κάνετε για να μην σας φάει το σκοτάδι, είναι να προσποιείστε ότι υπάρχουν.....
Οne more to go...

Σάββατο 18 Δεκεμβρίου 2010

Best Of 2010 No 3 : John Grant - Queen Of Denmark




















Ο τύπος, που τα τελευταία δέκα χρόνια ήταν "παναρισμένος" ως φιλέτο από στήθος κοτόπουλο, σε κόκα και αλκοόλ, τελικά δεν έγινε σνίτσελ !
Τελευταία στιγμή, κατάφερε να την σκαπουλάρει απ'το καυτό λάδι του τηγανιού,(αν και ποτέ δεν είσαι εντελώς σίγουρος σε τέτοια θέματα...)και να φτιάξει τον πιο συνεσταλμένο δίσκο της χρονιάς.
Με το Queen Of Denmark, δεν κόβεις απλά φλέβες, αλλά ό,τι αγγείο γενικά παίζει....Από καρωτίδες, μέχρι τριχοειδή....
Κόβεσαι...γενικά.
Πέρα απ'την πλάκα, ο John Grant, μ'αρέσει γιατί με κάνει να θέλω ν'ακούω τα τραγούδια του πρωί και clean.
Στεγνή ευαισθησία και νηφαλιότητα, μετά από ελεγχόμενο hangover.
Ηρεμιστικό, καθόλου καταπραϋντικό, και στο βάθος πολύ λογικό.

Παρασκευή 17 Δεκεμβρίου 2010

Best Of 2010 No 4 : Janelle Monae - Archandroid




















To καλύτερο concept album της χρονιάς, το καλύτερο ντεμπούτο της χρονιάς, και μία απ'τις πιο φιλόδοξες κι εντυπωσιακές προσπάθειες της τελευταίας δεκαετίας, όσον αφορά δίσκους που είναι δομημένοι ως διαδοχικές θεματικές συνέχειες, χωρίς να υπάρχει "pause" ανάμεσα στα tracks.
H Cindi Mayweather, σ'ένα freedom mission, για τους κάτοικους της Metropolis, με άφθονα afro beats, απογειωτική soul,καταπληκτικά φωνητικά και ορχηστρικές οάσεις, σ'αφήνουν κυριολεκτικά με το στόμα ανοιχτό, αφού ποτέ δεν ξέρεις τί θ'ακολουθήσει....μετά.
Ταλεντάρα,φωνάρα, η "άλλη ντίβα" όπως την χαρακτήρισε η Vogue, και το "Archandroid" είναι τουλάχιστον δύο κλάσεις πιο ψηλά, απ'ό,τι(σχεδόν...γιατί υπάρχει και το Νο 1)πήρε το αυτάκι μου, για φέτος.
Aν ήταν άντρας, θα ήταν μάλλον ο Bowie στις χίλιες και μία νύχτες,κι αν ήταν gourmet πιάτο , θα ήταν κάτι που μάλλον θα σ'έφερνε σε αμηχανία, και θα'παιρνε αρκετή ώρα μέχρι ν'αποφασίσεις να το αγγίξεις, όπως συνήθως συμβαίνει κάθε φορά που ερχόμαστε αντιμέτωποι, με κάτι πολύ καλύτερο απ'αυτό στο οποίο είμαστε συνηθισμένοι.
Σχεδόν τέλειο !

Πέμπτη 16 Δεκεμβρίου 2010

Best Of 2010 No 5 : Martina Topley Bird - Some Place Simple




















To γεγονός ότι μόλις 4, απ'τα συνολικά 15 tracks του "Some Place Simple" είναι καινούργια τραγούδια, δεν ήθελα να μ'εμποδίσει απ'το να συμπεριλάβω το τρίτο της lp so far,στα καλύτερα της χρονιάς.
Εξάλλου η τύπισσα, είναι ένα twist από μόνη της, κάτι που κάνει ακόμα πιο ενδιαφέρουσα την ακρόαση κομματιών που προυπήρχαν στα προηγούμενα album της, και εδώ τα ξανακούμε με κάποιες μικροαλλαγές, που τελικά, μόνο ασήμαντες δεν είναι.
Η προστατευόμενη του Damon Albarn, είναι περιπτωσάρα, είτε την ακούς ακαπέλα, είτε συνοδευόμενη από μια ξερή μπότα, και οι Massive Attack, κι ο Tricky θα πρέπει να νιώθουν τουλάχιστον κωλόφαρδοι, που μια τέτοια φωνή, υποστηρίζει εδώ και αρκετά χρόνια,τόσο καλά, μερικές απ'τις βαριές κι ασήκωτες εμμονές τους.(θα'σκαγα αν δεν το έλεγα....)

Τετάρτη 15 Δεκεμβρίου 2010

Best Of 2010 No 6: John Legend & The Roots - Wake Up !




















O μόνος που θα μπορούσε να υποστηρίξει τόσο καλά, ένα ολόκληρο album, βασισμένο αποκλειστικά σε διασκευές όχι και τόσο γνωστών στο ευρύ κοινό, soul κομματιών, εν έτη 2010, είναι ο John Legend.
Κι επειδή ο Μάρτης δεν λείπει ποτέ απ'την Σαρακοστή, οι Roots, σιγοντάρουν όλη αυτή την αξιέπαινη προσπάθεια, απότισης φόρου τιμής, σε "αφυπνιστικά" soul τραγούδια, που με το χέρι στην καρδιά, μοιάζουν στις μέρες μας πιο επίκαιρα από ποτέ !
Harold Melvin & The Blue Notes, Baby Huey,Bill Withers, Marvin Gaye, κι ένα σωρό άλλοι, τεράστιοι μαύροι καλλιτέχνες, ξαναζούν εδώ, μέσα απ'τις εξαιρετικά επιτυχημένες version του Legend και των φίλων του.
Διαχρονικοί, protest soul ύμνοι, που νομίζεις ότι γράφτηκαν για τα λούκια που καθημερινά περνάς, κι ας μην είσαι μαύρος, ή χωρίς κατ'ανάγκη η χώρα σου να βρίσκεται μπλεγμένη σε κάποιον ηλίθιο πόλεμο.
Εκεί φαίνεται και η αξία του "Compared to What", του "Wake Up Everybody" και του "Hard Times".
Τα κάνεις κτήμα σου, κι ας γράφτηκαν στην πραγματικότητα για άλλους λόγους.
Δίσκος-φροντιστήριο το "Wake Up", κι αν θέλετε να κάνετε μια αυστηρή επιλογή αγοράς μεταξύ 5-6 cd, έτσι για να'χετε στην δισκοθήκη σας το άρωμα της χρονιάς του 2010, νομίζω πως ο συγκεκριμένος δίσκος, είναι μέσα στα must.

Τρίτη 14 Δεκεμβρίου 2010

Best Of 2010 No 7: GORILLAZ - Plastic Beach


Σε μια παραλία, πολλά μπορούν να συμβούν.
Όταν όμως μπλέκεις με τύπους σαν τον D.Albarn και τον J.Hewlett, δεν μπορείς να καταλάβεις πού ακριβώς τελειώνει το animation, και πού αρχίζει η πραγματικότητα.
Αν και πραγματικά, το να καταφέρεις να μπεις στο μυαλό των δύο αυτών ανθρώπων, δεν θεωρώ ότι είναι και το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο, στην "πλαστική παραλία", μπαίνεις με τα μπούνια δίχως να το πολυκαταλάβεις.
Εκεί μπορεί να πετύχεις κυριολεκτικά απ'το πουθενά, τύπους σαν τον Bobby Womack,τους μισούς Clash, τους De la Soul,τον Lou Reed με τα εντελώς αντιπαθητικά γυαλιά ηλίου που συνηθίζει να φοράει, τον Mos Def, κι ένα σωρό άλλους celeb τύπους, ν' απολαμβάνουν τις ορδές των μυρμηγκιών που βολτάρουν ανενόχλητα στην δροσερή άμμο, δουλεύοντας ακούραστα κάτω από έναν ήλιο, που βρίσκεται μόνιμα στην φάση της δύσης,χωρίς να δύει τελικά ποτέ.

Δευτέρα 13 Δεκεμβρίου 2010

Best Of 2010 No 8:Charlotte Gainsbourg-IRM


Επειδή τις περισσότερες φορές, "το μήλο δεν πέφτει τελικά κάτω απ'τη μηλιά", αλλά προσγειώνεται, ώριμο και γινομένο λίγο παρακάτω, κάνοντας παρέα στα ήδη πεσμένα φρούτα των διπλανών οπωροφόρων, ας μην βιαζόμαστε να κατατάξουμε την κόρη του Serge και της Jane στις εξαιρέσεις.
Η τρίτη της προσπάθεια πάντως στην μουσική, μου άρεσε πολύ, και νομίζω πως ο Beck, δικαιούται ένα σεβαστό μερίδιο σ'αυτό.
Η Charlotte, τραγουδάει πολύ όμορφα όταν θέλει, χωρίς να διαθέτει στην πραγματικότητα φωνή.
Τα τραγούδια είναι απλά,και σε συνδιασμό με την λιτή και αεράτη παραγωγή, αφήνουν το περιθώριο στην "αντίχριστη", να έχει τον απόλυτο έλεγχο, σύμφωνα πάντα με τις δυνατότητές της.

Κυριακή 12 Δεκεμβρίου 2010

Best Of 2010 No 9: Mark Ronson & The Business Intl-Record Collection




















O Μark Ronson, που από μοντέλο του Tommy Hilfinger και Dj σε clubs της Ν.Υόρκης, κατέληξε να γίνει ένας απ'τους πιο απρόβλεπτους και πραγματικά δημιουργικούς καλλιτέχνες της γενιάς του.
Τολμηρός παραγωγός, ευφάνταστος, κατά βάθος underground και colourful όπως πάντα.
Ένας μουσικός σκηνοθέτης, με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει !
Ποιος αλήθεια θα σκεφτόταν να ξεθάψει τον προγουλάτο Boy George, ύστερα από τόσα χρόνια ?
Τραγουδάει ακόμα όμως....ο π.....!

Σάββατο 11 Δεκεμβρίου 2010

Best Of 2010. No 10:Caribou-Swim




















Η μουσική του Caribou, είναι φτιαγμένη κατά βάθος για pop-καπιταλιστές, που αρέσκονται στο να ξεδίνουν ενίοτε απ'το glam-rock των παιδικών τους χρόνων, και τις punk μετεφηβηκές τους εξάρσεις, παριστάνοντας με ελιτίστικο, άκαμπτο στυλ, τους ευγενείς ακροατές που πάντα ξέρουν να κρατούν τις αποστάσεις τους.
Και λοιπόν ?
Υπάρχει κάτι το κακό εδώ πέρα ?
Κι οι electro-πατρίκιοι, άνθρωποι δεν είναι δηλαδή ?
Το "Swim", μας δείχνει τον τρόπο για να μετατρέψει κανείς το παλιό εκκρεμές του σαλονιού, σ'ένα υπερσύγχρονο ψηφιακό ρολόι, χωρίς αυτό να χάσει το γοητευτικό τικ-τακ του.
Χρειάζεται τώρα αυτό ?
Αχ...αυτά τα περιττά θα μας φάνε στο τέλος....
Τουλάχιστον ας το ευχαριστηθούμε....

Παρασκευή 10 Δεκεμβρίου 2010

Βest Of 2010.No 11: MGMT-Congratulations




















Risky,ψυχεδελικό και βαθιά σαρκαστικό εγχείρημα για ένα group, που ενώ ακόμα καλά-καλά, δεν είχε χωνέψει την μεγάλη επιτυχία του "Oracular Spectacular", αποφάσισε να "παίξει" ακόμα πιο δύσκολα.
Tελικά απ'ότι φαίνεται, ο Brian Eno, οι εφιάλτες της Lady Dada, ο Dan Treacy και το αμείληκτο ψύχος της αφιλόξενης Σιβηρίας, μόνο εχθροί δεν στάθηκαν για τους ΜGMT, που κάνουν το δύσκολο "2 στα 2", και συνεχίζουν ακάθεκτοι.
Πιο κάτω παίζει ένα απ'τα πιο όμορφα τραγούδια που άκουσα μέσα στο 2010.
12 ολόκληρα λεπτά, κυλάνε αβίαστα σαν νεράκι....
Καθόλου εύκολο αυτό για ένα συγκρότημα της γενιάς των MGMT.
"Συγχαρητήτρια"....

Πέμπτη 9 Δεκεμβρίου 2010

Best Of 2010. No 12:Elton John/Leon Russell-The Union




















Πολλοί "παππούδες"(αλλά και γιαγιάδες...) αποφάσισαν μέσα στο 2010, ότι η μουσική βιομηχανία τους έχει πραγματικά ανάγκη(κάτι που δεν είναι και εντελώς ψέμα, εδώ που τα λέμε...) και ότι θα πρέπει κι αυτοί, να δηλώσουν παρών, καθένας με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο,σ'ένα παιχνίδι, του οποίου οι κανόνες έχουν αλλάξει.
Τί να πρωτοθυμηθώ?
Eric Clapton,Tom Jones, Phil Collins, Cyndi Lauper, Joe Cocker,Tom Petty,Bryan Ferry, Laurie Anderson, Robert Plant, Heart και πολλοί ακόμα "συνταξιούχοι" του Rock'n'Roll Hall Of Fame, έβγαλαν δίσκο φέτος.
Κάποιοι το έκαναν καλά, άλλοι λιγότερο καλά, και μερικοί θα ήταν προτιμότερο να είχαν απλώς κάτσει στο σπίτι τους.
Ο Elton John κι ο Leon Russell, έκαναν κατά την γνώμη μου μακράν τον καλύτερο δίσκο στην κατηγορία των "γερόλυκων", και όχι μόνο....
Με το "The Union", "έβαλαν κάτω" πολλά απ'τα εγγονάκια τους, δείχνοντας πως όταν αυτοί οι δύο τεράστιοι τύποι, καθίσουν αντίκρυ ο ένας απ'τον άλλον, έχοντας μπροστά τους από ένα πιάνο(ας είναι και άνευ ουράς....) κυριολεκτικά "ζωγραφίζουν" !
Ο δίσκος δεν είναι απλά...καλός.
Αξίζει επισταμένης μελέτης,από ιστορικής(Jimmie Rodgers' Dream), συναισθηματικής(Eight Hundred Dollar Shoes), αλλά και στυλιστικής άποψης(Monkey Suit)
Gimme More ! !

Τετάρτη 8 Δεκεμβρίου 2010

Best Of 2010. No 13: THE DIVINE COMEDY-Bang Goes The Knighthood




















Αξίζει κανείς, να υποκλιθεί(αφού δεν μπορεί να κάνει κάτι άλλο....) μπροστά σε φυσιογνωμίες όπως ο N.Hannon.
Δεν υπάρχουν πολλοί σαν αυτόν.
Για την ακρίβεια, υπάρχουν ελάχιστοι.
Ο τύπος δεν πιάνεται .....πουθενά, και ομολογώ πως τα 3 lps που μεσολάβησαν μετά το "Fin de Siecle" μέχρι το φετινό "Bang Goes The Knighthood" δεν με είχαν ενθουσιάσει ιδιαίτερα.
Μάλλον με είχαν απογοητεύσει, σε σημείο να θεωρώ τους Divine Comedy, μία σχεδόν τελειωμένη υπόθεση.
Ο Βορειο-Ιρλανδός Δάντης όμως, είχε άλλη άποψη και χάρηκα πολύ γι'αυτό, άσχετα αν είναι ο μοναδικός εναπομείναντας σ'ένα συγκρότημα που μετράει ήδη, πάνω από 20 χρόνια ζωής...
Η "ουσία" της Θείας Κωμωδίας είναι ακόμα εδώ, alive & kicking...
Respect !

Τρίτη 7 Δεκεμβρίου 2010

Best Of 2010. No 14: THE KLAXONS-Surfing The Void




















Oι Klaxons, 3 χρόνια μετά το ντεμπούτο τους "Myths Of The Νear Future", συνεχίζουν να κάνουν καλά αυτό που ξέρουν.
Δηλαδή, εναλλακτικό rock για την στερημένη γενιά των 00's, και "δυνατά" singles που ισορροπούν ανάμεσα στην δημιουργική σχιζοφρένεια του Jamie Rainolds, και την επιτακτική ανάγκη για απογαλακτισμό απ'την κληρονομιά του Brit-pop των 90's.
To αποτέλεσμα, μόνο άσχημο δεν είναι, και οι όποιοι "πειραματισμοί" ακούγονται στο δεύτερο lp των Klaxons, είναι τουλάχιστον καλοδεχούμενοι, αφού δεν γίνονται ούτε για να εντυπωσιάσουν, ούτε για να βγάλουν προς τα έξω, το προφίλ ενός συγκροτήματος που δήθεν ψάχνεται....
Το "Surfing The Void" είναι στο σύνολό του, ένας πολύ καλός δίσκος, από ένα πολύ αληθινό group.

Δευτέρα 6 Δεκεμβρίου 2010

Best Of 2010. No 15: MANIC STREET PREACHERS-Postcards From A Young Man




















Οι Manics, είναι για μένα ένα απ'τα πιο συγκλονιστικά πράγματα που έχουν συμβεί στην ζωή μου τα τελευταία 15 χρόνια, και συγκινούμαι κάθε φορά που ακούω κάτι καινούργιο απ'αυτούς, όπως την πρώτη φορά που άκουσα το "Motorcycle Emptiness".
Δεν μου συμβαίνει συχνά κάτι τέτοιο.
Αισίως, το 10 lp τους, που χωρίς να πλησιάζει ούτε κατά διάννοια την απόλυτη τελειότητα του περσινού αριστουργήματος, "Journal For Plague Lovers",(που κατά την γνώμη μου αδικήθηκε κατάφορα απ'τον μουσικό τύπο...) διατηρεί την φρεσκάδα, την ζωντάνια και την φοβερή ψυχή αυτού του group εκεί ακριβώς που πρέπει.(μέχρι την επόμενη δουλειά τους)
Εντάξει, στο album που ηχογραφήθηκε στην πατρίδα τους, συμμετέχουν εκτός των άλλων, οι Ian McCulloch & John Cale, αλλά όπως έχω ξαναγράψει δεν είναι εκεί το θέμα.
Οι τύποι είναι μοναδικοί και δεν χρειάζονται "κράχτες" για να προμοτάρουν τα τραγούδια τους.
Ίσως τους αδικώ με το Νο 15, αφού μέσα στο "Postcards From A Young Man" δεν υπάρχει κακό τραγούδι....
Μέχρι κι ο κοκαλιάρης Tim Roth που ποζάρει στο εξώφυλλο, κλέβει λίγους πόντους από κομμάτια όπως το "Golden Platitudes".

Κυριακή 5 Δεκεμβρίου 2010

Best Of 2010. No 16: MARINA & THE DIAMONDS-The Family Jewels




















H ελληνικής καταγωγής Marina Diamandis, έχει μια ιδιαίτερη χροιά στη φωνή της, που ή σου σπάει τα νεύρα, ή σου αρέσει πολύ.(το ίδιο που συμβαίνει π.χ και με την Florence)
Εγώ όπως καταλαβαίνετε, αποκλείεται να ανήκω στην πρώτη κατηγορία.
Το "The Family Jewels", εκτός του ότι είναι ίσως ο πιο fun δίσκος της χρονιάς, έχει μια ενέργεια, ανάλογη μ'αυτήν ενός τεράστιου μπαλονιού γεμάτου κονφετί, που σκάει εντυπωσιακά, γεμίζοντας τον χώρο πολύχρωμα χαρτάκια που αργούν να προσγειωθούν στο έδαφος.
Και μπορεί ο κρότος να μην είναι τόσο εκκωφαντικός, αλλά τη "ζημιά" του την κάνει....
Νομίζω πως η Marina, είναι μια νέα ταλαντούχα performer, που θα μας κάνει ν'ασχοληθούμε ακόμα περισσότερο μαζί της, στο άμεσο μέλλον.

Σάββατο 4 Δεκεμβρίου 2010

Βest Of 2010. No 17 : SHAD - Tsol




















O Shad είναι Καναδός, και το TSOL είναι το τρίτο του lp.
Kαιρό είχα ν'ακούσω κάτι τόσο καλό απ'το συγκεκριμένο είδος, και είμαι ιδιαίτερα χαρούμενος που επιτέλους μιλάμε για κάποιον εκτός του Eminem, του Kanye και του Jay-z.
To TSOL, έχει κάτι απ'την ατμόσφαιρα του παλιού, καλού Nas στο πιο εξελιγμένο, τα samples είναι καταπληκτικά βαλμένα, η παραγωγή άψογη, κι ο λυρισμός ενός πολλά υποσχόμενου MC, δημιουργούν αυτό που μερικές βεντέτες συναδελφοί του, έχουν προ πολλού ξεχάσει...
Για μένα, ο καλύτερος hip-hop δίσκος της χρονιάς !

Παρασκευή 3 Δεκεμβρίου 2010

Best Of 2010 No 18: HURTS - Happiness




















O Τheo κι ο Adam, κατάφεραν να φτάξουν ένα lp που να ακούγεται παντού, να παίζεται παντού, και να γίνει με συνοπτικές διαδικασίες το ντεμπούτο album με τις πιο "γρήγορες" πωλήσεις στο Μ.Νησί.
Αρχικά, και παρατηρώντας για λίγο το εξώφυλλο, δίνουν την εντύπωση πως ξεπήδησαν μέσα από κάποια ξεχασμένη μπομπίνα των αδερφών Κοέν.
Τα πράγματα όμως δεν είναι ακριβώς έτσι, αφού το Happiness, είναι ένας εντελώς "κανονικός" δίσκος, και το mood μόνο ασπρόμαυρο δεν μπορεί να χαρακτηριστεί.
Όμορφη synth-pop, για "κανονικούς"(το τονίζω και πάλι...) ανθρώπους, και τραγούδια που κυλάνε ευχάριστα χωρίς να ταλαιπωρούν ή να κουράζουν τον ακροατή.
Η οποιαδήποτε σύγκριση ή συσχετισμός τους με τους Pet Shop Boys,(γιατί το άκουσα κι αυτό)είναι κατά τη γνώμη μου, τουλάχιστον ατυχής.
Αυτοί εδώ είναι οι Hurts, και τους αρέσει να παρατηρούν τα ήρεμα νερά μιας λίμνης, πριν σκάσει το βότσαλο....

Πέμπτη 2 Δεκεμβρίου 2010

Βest Of 2010. No 19:THE WATSON TWINS - Talking To You, Talking To Me




















Tα δυδιμάκια Chandra & Leigh Watson, παρέα με τα φιλαράκια τους απ'τους My Morning Jacket & Everest, ηχογραφούν στο L.A ό,τι πιο φιλόδοξο έχουμε ακούσει μέχρι στιγμής από δύο κορίτσια που λατρεύουν την folk, και πίνουν νερό στ'όνομα της Carole King.
Aυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι κάνουν μουσική μόνο για ορκισμένους οπαδούς της ακουστικής κιθάρας και των τεμπέλικων νοθρών μελωδιών, που πολλές φορές επιβάλλει το συγκεκριμένο είδος.
Το αντίθετο.
Κάνουν αυτό που δεν πρόλαβε ή δεν ήθελε να ολοκληρώσει ποτέ της,η Sheryl Crow, κι ακόμα παραπάνω.
Αδιάψευστος μάρτυράς μου το καταπληκτικό "Harpeth River", που δυστυχώς δεν υπάρχει στο youtube, ΄΄οπως και τα περισσότερα κομμάτια του "Talking To You, Talking To Me".(γιατί άραγε???)

Τετάρτη 1 Δεκεμβρίου 2010

Best Of 2010. No 20: FIELD MUSIC - Measure




















Tα αδέρφια Peter & David Brewis, επιστρέφουν δυναμικά μ'ένα χορταστικό διπλό lp, που δεν ξέρω αν μπορεί να χαρακτηριστεί ως η εξέλιξη του Brit-power pop στα 00's, αλλά Rock είναι σίγουρα, καθώς οι κιθάρες πρωταγωνιστούν σχεδόν παντού.
Οι επιρροές τους, από Beatles & Led Zeppelin, μέχρι Miles Davis & Brian Eno(κι ένα σωρό άλλες, απ'όσο τουλάχιστον ακούγεται μέσα στον γενικό χαμό του Measure...)είναι κάτι παραπάνω από ευδιάκριτες, κι αυτό δεν με χάλασε καθόλου, αφού έγινε με σεβασμό και στυλ.
Κάποιες φορές πάντως, κι ενώ δεν ξέρεις τί ακριβώς θέλει να πει ο ποιητής, περιμένεις υπομονετικά να δεις που διάολο θα καταλήξει το πράγμα, και τις περισσότερες φορές οι Field Music δεν σ'απογοητεύουν.
Ένα "σφιχτό", καλοδουλεμένο album είναι το Measure.
Μια πολύ καλή προσπάθεια, που αναγνώρισε σχεδόν σύσσωμος ο Βρετανικός μουσικός τύπος, και που ελπίζουμε να έχει ακόμα καλύτερη συνέχεια.
Ένα μικρό αντιπροσωπευτικό δείγμα, πιο κάτω....