"It doesn't matter if we all die..."Κάπως έτσι ξεκινάει το "one hundred years " των Cure ... Σε μέρες όπως η σημερινή , που μάζες παγωμένου χιονιού, βρίσκονται ακόμα στοιβαγμένες στις άκρες των πεζοδρομίων, μοιάζοντας περισσότερο με "κάρβουνο", σε μια πόλη στυγνών ανθρακωρύχων , αυτή η φράση μοιάζει η ιδανική για να απεικονίσει μια πραγματικότητα...
Το απόλυτο ουρανοκατέβατο λευκό , που αφομοιώνει, χωρίς να μπορεί να κάνει διαφορετικά , το βρώμικο και τρισάθλιο μαύρο ....Αυτό μέσα στο οποίο γεννιόμαστε , μεγαλώνουμε και πεθαίνουμε...Αυτό που τρώμε , πίνουμε και αναπνέουμε , μες την απόλυτα ακαταλαβίστικη μούρλα , και την ιλλιγιώδη ταχύτητα της καθημερινής μας τρέλας .....
"αmbition in the back of a black car ..in a high building there is so much to do ..." Σοβαρά ? Όχι....
"please love me ....meet my mother..." Ε..και ??
Tραγούδι 10/10 , ύμνος ζωής και θανάτου για τον Depecher , που ποτέ του δεν έκοβε φλέβες για τον R.Smith και την παρέα του....[..καμιά παρανυχίδα ίσως....]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου